Oekraïense Alena en Marina opgevangen op hotelboot Texel; ondanks alles hoopvol over 2023

Marina verblijft met haar 12-jarige dochter op de hotelboot op Texel. Haar vriend zit nog in Hoogkarspel. Ze werkte in Oekraïne bij een radiozender. In de uitzendingen verhaalde ze veel over het nieuws in Oekraïne. Ze spreekt geen Engels, maar Alena vertaalt haar verhaal. "Ik heb het hier enorm naar mijn zin", zegt ze. "Mijn dochter zit op de Bruinvisschool in Oudeschild. Wat een aardige mensen en kinderen. Ze voelt zich enorm op haar gemak en pakt dingen snel op. De leraren geven haar energie en steken ook veel tijd in het lesgeven. En als de kinderen blij zijn, dan zijn de ouders dat ook."

In Oekraïne zaten de kinderen thuis. "Alle scholen zijn er niet meer, ze hadden helemaal niets." Ze heeft maar een half uurtje voor het interview. "Ik werk inmiddels op Texel. Straks ga ik naar een hotel om schoon te maken." Vlak voordat ze weggaat, heeft ze nog een boodschap. "We hopen dat alles goedkomt. Hier hebben we goede vrienden. We worden op Texel ook gerespecteerd. We zijn echt blij met alle hulp."

Rianne Malschaert verzorgt de contacten tussen de gemeente en de Oekraïners. Ze had vernomen dat Marina graag ook op Texel een radioprogramma wilde maken. "Dus we hebben meteen contact gelegd met Radio Texel", zegt ze. "In januari gaat ze een programma maken in het Oekraïens. Eén van de docenten van de Bruinvis is ook programmamaker bij de radio. Hij zal er ook bij zijn. En Kamila, een Oekraïense leerling die inmiddels goed Nederlands spreekt, zal zorgen voor de vertaling. Dat is toch prachtig?"

Alena is pas aangekomen. De 43-jarige vrolijke Oekraïense praat honderduit. Ze bleef lang achter in haar woonplaats Charkov. Ze werd herenigd met haar 22-jarige zoon en haar moeder. "Dat was natuurlijk emotioneel", zegt ze. "In Charkov is het te gevaarlijk. Flats en woningen zijn plat gebombardeerd. Het is gewoon angstig om steeds raketten over te horen gaan."

Ze laat foto's op haar telefoon zien van uitgebrande flats. En van inwoners van Charkov die in tenten verblijven op een treinstation. "Dat is onder de grond en veilig voor de raketten", zegt ze. Ze woonde zelf in een appartement grenzend aan een bos. "Inwoners plukten daar paddenstoelen. Maar daar zijn nu allemaal mijnen geplaatst, levensgevaarlijk."

De moeder van Alena verbleef eerst vier maanden in Obdam op het platteland. "Verschrikkelijk", zegt ze. "Ze had niemand om mee te communiceren en ze spreekt geen Engels. Als ik iedere dag moet communiceren met een paard en een paar eenden word ik gek, zei ze tegen mij. Op Texel voelt zij zich veel beter."

Ook haar zoon doet het goed. Hij volgt op het schip online les aan de universiteit. En hij geeft Engelse les aan kinderen die nog in Oekraïne verblijven. "Dat doet hij met veel plezier. En hij haalt daar ook voldoening uit." Als er op de hotelboot door de intercom een boodschap wordt gegeven in het Engels moet ze lachen. "99 procent van de mensen op deze boot spreekt geen Engels", verduidelijkt ze haar glimlach. 

Ze heeft een bijzondere hobby. Iedere ochtend neemt ze met haar zoon en moeder een duik in zee aan het Waddenstrandje bij Oudeschild. "Dat is een traditie in onze familie." Dat het water maar een paar graden is, deert haar niet. "In Oekraïne is het ook maar een paar graden. Dus kou zijn we gewend." Dan iets serieuzer. "Dit is voor ons een ervaring om hier te zijn. We leren weer wat het is om in vrijheid te leven. Hoe belangrijk dat is. En ook in vrede." Waarom is ze zo vrolijk? "Ik kan toch moeilijk de hele dag verdrietig zijn? We moeten door. En blije mensen trekken blije mensen aan. En ik hou ook van mensen."

In Charkov ondernam ze veel. Ze had een eigen supermarkt, was balletlerares en touroperator. "De supermarkt was er van de een op de andere dag niet meer." Als touroperator heeft ze veel gereisd. En heeft ze liefst 37 landen bezocht. "Ik hou ervan om mensen te ontmoeten. Nieuwe ervaringen en vooral ook kijken naar tradities. Gisteren heeft muzikant Jaap Dros kerstliederen voor ons gespeeld. Erg emotioneel en zo mooi."

Wat gaat zij nu zelf doen? "Dat weet ik nog niet. Ik ga in ieder geval proberen om jullie taal te leren. Dat is een nieuwe uitdaging. Ik spreek Italiaans, Engels en een beetje Spaans. Via de telefoon is er veel te leren." En gaat ze later terug? "Dat gaan we wel zien. Dat hangt van de herbouw van de woningen af en de situatie in het land. Kijk niet achterwaarts, maar vooruit. En de liefde is het belangrijkste voor een mens. En gelukkig heb ik veel liefde", besluit ze.