Kotsmisselijk in het begin, maar Mirjam (23) en Erik (24) zijn wel unieke Sail-ervaring rijker

"Het was supervet", begint de 23-jarige Mirjam Boucherie. Net als Erik Bobeldijk (24) is ze vrijwilliger bij de stichting Clean2Anywhere, die van gerecycled materiaal boten maakt. Vanuit hun vrijwilligerswerk waren ze uitgenodigd om een stukje mee te varen op een Sailschip. Wel zaten ze allebei op een ander schip: Mirjam op de Morgenster, Erik op de Gulden Leeuw.

Ze hadden beiden geen zeilervaring. "Het was voor mij een first", zegt Mirjam dan ook. "Maar de eerste dag was ik heel ziek. Ik heb de hele dag boven een emmertje gehangen. Ik dacht toen wel: gaat dit de hele reis zo zijn? Gelukkig voelde ik me de tweede dag beter en trok het bij."

Niet gespannen

Vooraf was ze niet gespannen. "Daar was ik zelf verbaasd over, over hoe kalm ik was." Normaal heeft ze dat namelijk wel, en nu niet, terwijl ze zelfs nog nooit had gevaren op een zeilschip. "Ik had alleen ooit meegevaren op de veerboot tussen Engeland en Frankrijk."

Ook Erik was in het begin behoorlijk zeeziek. "Net als iedereen", zegt hij. "Gelukkig trok het uiteindelijk weg." Hij houdt mooie herinneringen over aan de reis. "Het was best heftig, maar ik heb het ook als heel goed ervaren. Er waren 38 trainees met gemengde nationaliteiten aan boord. Zo'n twaalf man stond aan het roer." Op de Morgenster was het gezelschap ook divers. "Mensen uit Estland, Frankrijk, België", somt Mirjam. "De voertaal aan boord was Engels."

Tekst gaat verder onder de foto van Mirjam.

Aan boord had iedereen een taak. Zo moesten ze vaak op de wacht staan, om in de gaten te houden of alles nog steeds goed ging. En als hun hulp nodig was, moesten ze komen. "Ik vond het aan boord wel best luxe. We hadden niet veel ruimte, maar er was wel een chef-kok en we hadden een douche en een wc", vertelt Mirjam. "Eigenlijk wilde ik niet naar huis. Van tevoren kenden we elkaar niet, maar het ging zo natuurlijk. Je hoorde er heel snel gewoon bij."

Storm Poly, die in Nederland voor zoveel schade had gezorgd, kwamen ze onderweg ook tegen. De schepen deden mee aan een tallshiprace met als bestemming Hartlepool, maar de Gulden Leeuw moest afhaken bij de race. "We moesten onderweg een schip redden die motorproblemen had", vertelt Erik. "We kregen een noodoproep en gingen op zoek." Het schip moest uiteindelijk op sleeptouw worden genomen, de race zat er voor hen daarmee ook op.

Tekst gaat verder onder de foto.

De Morgenster moest de race overigens ook staken. "Vanwege de storm hebben wij een heel andere koers gevaren", vertelt Mirjam. "We zijn veel zuidelijker gegaan, langs zuidoost-Engeland. Daardoor kwamen we wel veel eerder aan in Hartlepool dan de rest." Omdat ze er zoveel eerder waren, mochten ze nog niet aanmeren. Ze maakten zodoende een tussenstop bij Scarborough. Erg vond ze het niet: "Ik ben alleen maar blij dat we dit hebben gedaan. We hebben het dorpje nog even kunnen verkennen en lieten de ruigste zee achter ons."

Hoewel Mirjam en Erik op 6 juli in Engeland afstapten, gingen hun schepen wel verder naar het noorden. De race met de tallships begon in Den Helder en ging via Hartlepool en Noorwegen (Fredrikstad) naar de Shetlandeilanden, om vervolgens te eindigen in een andere plaats in Noorwegen (Arendal). Bij elke etappe stappen weer nieuwe mensen aan boord.

Nog eens?

Na Hartlepool gingen Erik en Mirjam met de bus terug naar Nederland. Het was een ervaring voor het leven. Was dit eens maar nooit weer, of zouden ze zich er nog wel een keer voor opgeven als ze de kans kregen? Erik hoeft er niet lang over na te denken: "Ik wil dit nog wel eens meemaken." Mirjam is er minder zeker van. "Op zich zou ik het wel willen, maar zoals het nu was maak je het nooit meer mee. Een tweede keer kan het daarom misschien tegenvallen."