Van wietwalm tot familiecampers: camping Zeeburg na 50 jaar verkocht, maar de sfeer blijft

Amsterdam krijgt in 1972 te maken met een nieuwe trend: jongeren - vooral hippies - slapen in het Vondelpark en op de Dam. Om die overlast tegen te gaan besluit de gemeente een plek voor die groep te creëren waar buiten geslapen kan worden in de stad: camping Zeeburg wordt uit de grond gestampt op de plek waar nu de Piet Heintunnel te vinden is. De camping loopt niet goed genoeg en sluit na negen jaar.

Maar, in de jaren erna wordt een nieuw plan opgezet om jongeren een werkervaringsplaats te kunnen geven. De camping opent opnieuw en Toon Weijenborg komt om de hoek kijken: "Ik had al ervaring in de jeugdzorg en wist veel over hoe je jongeren een nuttige werkplek kon bieden. Daarbij had ik een voorliefde voor kamperen, dus dat leek me leuk." Toon is uiteindelijk beheerder geworden, heeft de camping in 1996 verhuisd naar de huidige plek op Zeeburgereiland en is nooit meer vertrokken, tot nu dus.

Geen eenheidsworst

Toon tikt dit jaar de leeftijd van 65 aan, en heeft besloten dat het voor hem mooi is geweest. "Ik heb dit met heel veel passie gedaan, maar ik heb eigenlijk alles bereikt met de camping wat ik wilde bereiken. Maar ik kon geen opvolger vinden", vertelt hij met enige teleurstelling. En dus heeft hij met anderen een stichting opgericht: Stichting Beheer Camping Zeeburg. De stichting, waar Toon straks ook nog deel van uitmaakt, heeft de camping opgekocht voor een veel lager bedrag dan alle biedingen die hij binnenkreeg. "De plek mag zijn karakter niet verliezen."

En juist dat karakter dat gaat verloren, denkt Toon, als je het verkoopt aan een van die bieders: "Dan komen er grote investeerders die miljoenen bieden, maar dan worden er alleen maar chalets neergezet, komt er een grote horeca-uitbuiter in en wordt het hetzelfde als alle andere parken die er al bestaan. Camping Zeeburg is zo gaaf door Amsterdam, dan moet je het ook behouden vóór Amsterdam." In Noord-Holland alleen al zijn elf familiebedrijven opgekocht door grote ketens, zonde van de eigenheid van campings als je het Toon vraagt.

"Het zijn de wietwalmen die boven de tenten hingen in de tachtiger en negentiger jaren", vertelt Toon terwijl we tussen de campers en tentjes doorlopen. Die sfeer, de vrijheid die mensen beleven op de camping en de optredens in de horeca maken de camping wat die is. Dat onderschrijft ook oud-penningmeester Harry Lammers. "Ik kwam hier zo graag, er was niets mis met de camping maar er was geen financieel beleid. Met andere bestuurders hebben we het weten te redden."

Als de camping in 1996 verhuist naar de huidige plek, moeten alle houten huisjes worden verreden op aanhangwagens. "Ik weet nog hoe bomen moesten worden omgezaagd omdat het allemaal tóch net niet paste", vertelt de oud-bestuurder terwijl hij samen met Toon naar oude verhuisfoto's kijkt. "Kijk, hier staan we achter de nieuwe bar. Wat zien we er nog jong uit! En dit is het oude wc-gebouw van de vorige locatie, die balken hebben we gebruikt voor het café hier."

Gezinnen

Het toerisme is de afgelopen decennia wel flink veranderd, zien de heren. "Waar het vroeger alleen hippies waren die uit India kwamen en hier hun busje neerzetten, hebben we inmiddels hele velden voor campers waar gezinnen in kamperen", vertelt Toon. Hij vraagt zich af waar al die jeugd van toen is gebleven. "Maar", vult Harry aan, "naast ons café staan nog steeds tafels waar de jeugd lekker kan blowen."

Inmiddels is de camping behoorlijk uitgebreid en is er onder andere een heel eiland opgespoten: "Ik dacht nooit dat dat zó veel werk zou zijn, maar ik ben heel trots als ik hier nu sta", zegt Toon als hij het eiland laat zien dat pal naast de snelweg ligt. "Vroeger konden we zo het water over kijken toen IJburg er nog niet lag, inmiddels zijn we echt ingebouwd door de stad."

Vertrouwen

De camping is uniek, dat is iets wat zeker is. Maar het is niet de enige stadscamping. Er zijn nog vier andere campings in Amsterdam: "Van die vijf kan er best ééntje vanaf", vertelt Toon. "Maar niet onze, Zeeburg moet altijd blijven." Hij heeft er het vertrouwen in dat dat ook de komende jaren goed zal blijven gaan. "Ik woon immers op de camping, dus kan altijd een oogje in het zeil houden."

Toon zal een functie binnen de stichting vervullen, en ook Harry hoopt over een paar jaar de camping nog steeds erbij te zien liggen als nu: "Volgens mij is alles namelijk wel af inmiddels."