Christel en Siem zeggen na twintig jaar sporthal De Zien adieu: "De mensen zijn familie geworden"

Als nuchtere Westfries, hij komt van origine uit Bovenkarspel, had hij niet gedacht dat het afscheid hem zou emotioneren. Maar toen Siem vorige week even de aandacht vroeg om een paar woorden te richten tot de vaste vrijdagavondgroep, zag hij in een flits 22 jaar jaar aan zich voorbij gaan.

"Ik kreeg ineens een brok in mijn keel. Dat had ik niet verwacht." De sporthal is hun thuis geworden, verklaart Christel de gevoelens van haar man. "We hebben hier zó veel mooie uurtjes doorgebracht. Dat gaan we straks best missen. En dan vooral de mensen. Die zijn toch een beetje familie geworden." 

Tekst gaat verder na de foto

Vraag tennissers, basketballers, biljarters, darters, zaalvoetballers of wat voor sporters dan ook naar het echtpaar Mol en ze beginnen spontaan te vertellen over hun hartelijkheid. Met Siem en Christel achter de bar is een wedstrijd in De Zien als thuiskomen. Siem: "Mooi is dat. Dat doet me goed. Het geeft voldoening dat kennelijk een bijdrage levert aan hun plezier."

Vooral Siem had nooit durven dromen dat het veelzijdige leven van een sporthalexploitant hem zó goed zou bevallen. Hij had ruim twaalf jaar bij de Hoogovens gewerkt voordat hij hier met zijn Christel aan de slag ging. Ervaring als gastheer, een belangrijk onderdeel van de job, had hij niet. Heel anders dan Christel. Haar ouders exploiteerden sportcentrum Heemskerk.

"Het is mij met de paplepel ingegoten", zegt ze. "Toch was het een groot avontuur toen we hier begonnen. Dankzij mijn vader konden we dit kopen. Daar ben ik hem nog steeds dankbaar voor. Hij is overleden. Jammer dat hij niet kan meemaken dat we hier afscheid nemen. Gelukkig is mijn moeder er wel bij." 

Als één van de hoogtepunten in 22 jaar werken in het sportcentrum schiet Christel de raskattenshows te binnen. Maar ook de dartstoernooien. "Heel gezellig waren die. We hadden de eerst keer - wisten wíj veel - een paar potten koffie gezet. Maar die konden zó de gootsteen in. Niemand van die mannen had er belangstelling voor. Ze gingen 's ochtends vroeg meteen aan de baco's en het bier." 

Ze zijn nog net geen zestig en hadden het nog jaren kunnen volhouden - relatief vitaal als ze zijn. Christel heeft al 43 jaar een donornier, maar functioneert met de energie van een achttienjarige. En toch stoppen ze. "Omdat het kan", zegt Siem. "Toen we hier in 2000 begonnen, heb ik gezegd dat ik het twintig jaar zou doen. En nu denk ik: waarom nog vijf jaar doorgaan als je gezond bent en ook nú kan stoppen?"

Seizoensarbeid

Dat de spirit er bij het stel nog steeds inzit, is een gevolg van de seizoensarbeid die het werken in een sporthal in zekere zin is. Siem: "Acht maanden per jaar is het volle bak gaan, maar de zomermaanden waren we altijd lekker vrij. Daarnaast hadden we ook altijd personeel in dienst. Daardoor verdien je minder, maar het zorgt er wel voor dat je het makkelijker volhoudt. Natuurlijk was het soms hard werken, en altijd in de weekeinden en de avonduren. Maar we hebben niet het gevoel dat we versleten zijn. We gaan allemaal leuke dingen doen. En we zullen hier best nog wel eens een kijkje komen nemen. Hoewel, toen ik wegging bij de Hoogovens, zei ik dat ook; ik ben er nóóit meer geweest..."