Hoe Marie (91) de roze loper uitrolde voor haar medebewoners 'van ver uit vorige eeuw'

De kwieke senior heeft het naar haar zin in het verzorgingshuis, waar ze sinds 2014 woont. Er wordt van alles georganiseerd, waaronder spelletjesmiddagen. De meeste bewoners vinden dat een prima dagbesteding, maar Marie moet er niet aan denken. "Nee joh, dan loop ik zo dit huis uit. Ik maak mezelf liever nog nuttig hier door mezelf te blijven onderwijzen." Zo volgt ze elke dinsdag nog de Tweede Kamerdebatten. 

Tekst gaat door onder de video. 

Marie vertelt verder: "Ik heb nooit kinderen gekregen en mijn man was veel aan het werk. Voor mij is het dus altijd gebruikelijk geweest dat ik mezelf bezighield. Ik werkte veel en zorgde dat ik op de hoogte was van de wereld om mij heen."

Verveelt ze zich dan nooit? Inderdaad, dat woord komt in haar woordenboek niet voor. En dankzij haar ondernemingszin en maatschappelijke betrokkenheid werd ze een paar jaar geleden gevraagd om coördinator van de Roze Loper te worden.

Brentano, de zorgkoepel waar 't Huis aan de Poel onder valt, zegt zich 'ervan bewust te zijn dat incidentele activiteiten onvoldoende zijn om de sociale acceptatie, veiligheid en weerbaarheid van LHBTIQ+-personen te waarborgen'. Daarom heeft de organisatie in 2019 het traject van de Roze Loper doorlopen en het certificaat ontvangen.

Tekst gaat door onder de foto.

Inmiddels wordt met informatiebijeenkomsten en andere activiteiten gestimuleerd dat alle bewoners zichzelf kunnen en mogen zijn. Marie laat stralend het certificaat zien dat bij de ingang van het gebouw hangt. "Daar ben ik natuurlijk erg trots op. Ik ben het enorm blij dat ik op mijn 91e jaar nog iets kan toevoegen aan de samenleving."

Marie benadrukt dat het voor ouderen vaak nog moeilijker is om een gesprek over seksuele diversiteit te beginnen dan voor jongeren.  "Kijk, wat u moet begrijpen, mijn medebewoners en ik zijn allemaal mensen van ver uit de vorige eeuw. De meeste vrouwen hier hebben vroeger niet gewerkt. Dat was toen gewoon anders. Ook was er geen media zoals nu, met allerlei informatie over de samenleving. Daarom kijken de meesten van mijn generatie op een ouderwetse manier tegen dingen aan, ook onderwerpen als LHBTI."

Toen ze net in 't Huis aan de Poel woonde, werd er geregeld geroddeld. "Toen de dochter van een bewoonster een vriendin had", herinnert ze zich een specifieke roddel. Volgens Marie zit roddelen 'in de mens ingebakken', maar ze vond wel dat er iets moest veranderen. Ze ging daarom in gesprek met de directie, waaruit een programma is ontstaan over de bewustwording van (seksuele) diversiteit.

Geen onderscheid

Inmiddels komen de roddelpraktijken volgens Marie al jaren niet meer voor. "En als het zou gebeuren, dan wordt er gelijk iets van gezegd. In dit huis wordt namelijk geen onderscheid gemaakt tussen hoe en wie de mens is. En de mensen die dit niet begrijpen, wordt het bijgebracht." Dit geldt niet alleen voor de bewoners, maar ook voor het personeel. 

Zo is bij de opleiding van nieuw personeel 'diversiteit' een belangrijk thema. Ook nodigt Marie nieuw personeel in hun eerste weken uit voor een gesprek over het onderwerp. "Voor sommige verzorgers, zeker van andere achtergronden, kan het zijn dat thuis niet over seksuele diversiteit gesproken werd. Het is daarom ook enorm belangrijk dat het hier bespreekbaar wordt gemaakt, zodat iedereen zich welkom voelt."  

Ook voor haar pensionering vormde de LHBTIQ+-gemeenschap een rode draad in Maries leven. "Ik was vroeger maatschappelijk werker in de bankensector. Daar kwam ik met allerlei verschillende mensen in aanraking, waaronder veel mannen die besmet waren met hiv."

Ze legt uit dat er in de jaren tachtig nog geen remmende medicijnen bestonden, en ze veel mensen heeft zien sterven. "Ik heb zoveel jonge mannen moeten wegbrengen naar het kerkhof. Dat maakt natuurlijk indruk. Ik vond dat heel erg. Veel werd ook doodgezwegen, dus het was een opluchting dat er uiteindelijk medicijnen voor werden gevonden."

Ook ging Marie geregeld op stap met transgenders, vertelt ze. "Ik hielp ze dan. Ze trokken dan vrouwenkleding aan, bijvoorbeeld een jurk, en nam ik ze mee naar de kroeg. Ik stelde ze dan voor aan mijn vrienden en zorgde ervoor dat ze zich op hun gemak voelden."