Toen de twee meter lange rugvin van een mannetjesorka naast zijn kajak boven water kwam, wist Jeroen Hoekendijk het zeker: van deze dieren moest hij zijn werk maken. Inmiddels woont en werkt hij op Texel als mariene bioloog en gaat hij de hele wereld rond om onderzoek te doen naar het onderwaterleven én maakt daarbij indrukwekkende foto's.
Hoekendijk was 19 jaar oud toen hij in Alaska in zijn kajak voer en de immense rugvin naast hem zag opduiken. Inmiddels is hij 36 en werkt bij Het Koninklijk Nederlands Instituut voor Onderzoek der Zee op Texel. Daar werkt hij aan zijn promotieonderzoek en richt zich op zeehonden. Zijn reisjes beperken zich niet tot de Waddenzee: hij vliegt van Griend tot de Azoren, en vaart van Mexico naar Dominica.
Tot de verbeelding
Al van kinds af aan was hij gefascineerd door het onderwaterleven. Zeezoogdieren spreken hem aan omdat ze volgens hem tot de verbeelding spreken. "Om wat voorbeelden te noemen: De blauwe vinvis kan tot wel 33 meter lang worden en is daarmee het grootste dier dat ooit heeft geleefd. Potvissen hebben de grootste hersenen op aarde. Een Groenlandse walvis kan meer dan 200 jaar oud worden. Het zijn allemaal extremen, dat maakt het interessant", aldus Hoekendijk.
"Vergeet niet: zeehonden zijn de grootste roofdieren van ons land"
Extremen ziet hij niet alleen in groottes, ook in situaties. "Op Griend, een onbewoond eiland in de buurt van Texel, ging ik voor onderzoek mee om te fotograferen. Het was winter, de tijd dat de grijze zeehonden daar hun jongen baren. Mannetjes zijn daar dan ook, en zijn in die tijd erg territoriaal. Ik zat op het strand, ver van de dieren vandaan. Twee mannetjes begonnen te vechten. Ze gingen tekeer: die grote tanden zetten ze in elkaars nek, bloedspetters vlogen in het rond. Het gevecht verplaatste zich mijn kant op. Tot op anderhalve meter afstand. Dat is indrukwekkend, hoor. Vergeet niet: dit zijn de grootste roofdieren van ons land."
Tekst gaat verder onder de foto's.
Een enorme steenworp van Griend weg, in Dominica, kwam Hoekendijk oog in oog met een heel andere reus: "Een walvis ter grootte van een bus. Door te klikken communiceerden de dieren. Ik was zo dichtbij, dat ik het geklik door mijn hele lijf voelde. Er kwam een vrouwtje mijn kant op zwemmen, ze bleef armlengte van me vandaan stilliggen. Dat doet wat met je."
Tekst gaat verder onder de foto's.
"De grijze walvis is nog zo'n voorbeeld. Tot de 19e eeuw werden die dieren in Mexico sterk bejaagd. Er waren er maar weinig van over. De toerisme-industrie heeft ze gered. Als die industrie er niet was, waren alle baaien daar geïndustrialiseerd tot zoutwinnerij. Nu liggen de baaien vol toeristenboten, die alleen met toestemming het water op mogen."
"Vroeger werden de walvissen 'Devil Fish' genoemd, omdat de moeders hun kalveren beschermden en terug vochten als ze werden aangevallen. Nu laten de moeders hun kalveren aaien door toeristen. Er is wederzijds vertrouwen en er zijn geen andere walvissen die zo'n band laten zien met de mens."
Tekst gaat verder onder de foto's.
Dat fotografie zo'n groot deel in Hoekendijk zijn leven is geworden, komt deels door zijn familie. "Mijn vader en broer fotograferen ook, we hebben er nu een soort gezonde wedstrijd van gemaakt. Dat ik dit werk nu zo kan combineren, is echt een voorrecht."