Alkmaarse 'parel', de Molen van Piet, wordt bijna weer onthuld

Molenaar Cees ontvangt mediapartner Alkmaar Centraal op de buitenplaats van Molen De Groot, want zo heet de molen officieel. Al zeggen Alkmaarders dus meestal 'Molen van Piet'.

Twee schilders werken aan groot onderhoud - dat normaal om de vijf jaar wordt gedaan. Eentje schildert een wiek vanaf een hoogwerker, duidelijk geen last van hoogtevrees. Op het rond 10 meter hoge dek is schilder Kevin net klaar met een kozijn en verwijdert hij voorzichtig de schilderstape.

Of deze opdracht bijzonder is voor hem: "Ik doe het wekelijks. Ik doe zo'n 24 molens per jaar", grapt hij. "Nee nee nee, het is zéker een bijzondere klus. Normaal doen we heel veel appartementencomplexen en dat soort dingen. Dit zijn wel de pareltjes hoor."

Dat hij soms extra tijd kwijt is aan decoratieve elementen op het hout neemt hij voor lief. Wel baalden hij en zijn collega flink van onverwachtse regenbuien.

Hij kijkt naar de lage reling rondom, die er nu weer mooi uitziet. "Aahhh! En dan heb je het nét gedaan. Ach, jonge, en dan moet je wachten tot het droog is en het weer helemaal schuren. Dat is frustrerend ja. En dat twee keer. Die reling is me een wérk geweest!"

Naast de neerslag zorgde stevige wind, zeker tijdens storm Poly, voor vertraging. En soms bleek herstelwerk nodig. Molenaar Cees: "Dan moet de timmerman erbij komen vanwege houtrot en dan is de vraag 'hoe mag dat gerestaureerd worden'. Het is niet zo simpel." Niets mag zomaar even; de Molen van Piet is immers een rijksmonument.

Een groot deel van het dek is vorig jaar vervangen met Douglas-hout, van de bovenkant onbewerkt en ruw. Cees Piet is blij met deze gulden middenweg tussen de soms conflicterende monumenten- en milieuvoorschriften.

"Het hout werd vroeger met carboleum en een klein beetje koolteer behandeld, maar dat mag natuurlijk niet meer. Ja, giftig. Maar het was een fantastisch middel en er is eigenlijk geen goed alternatief."

Moderne middelen slijten sneller en dan droogt het hout uit, waardoor algen juist makkelijker hechten. "Nou, ik heb al diverse keren op mijn rug gelegen, en dan moet ik oppassen dat ik niet op zo'n metalen oog val." Hij wijst naar een van de stalen ogen, waaraan hij kabels kan haken. 

Cees kent zijn molen door en door en kan er boeiend over vertellen. Als hij via smalle, steile trappen helemaal naar boven klimt, noemt hij de schade die de bomen om hem heen veroorzaken, doordat de wind ongelijkmatig op het wiekenkruis komt. 

De bomen aan de zuidwestzijde zijn flink gesnoeid, maar volgens de molenaar nog altijd veel te hoog. Wat dat betreft, hielp storm Poly een handje, zegt hij. Veel takken braken af en één boom moest achteraf worden verwijderd.

"Maar de wind komt ook wel uit het noorden. Eerder hadden we wekenlang noordenwind. En wat mensen zich niet realiseren is dat bij een zuidwestenwind de hoge bomen aan de noordoostzijde voor turbulentie zorgen."

'Dansende' kap door wind

Hoe hoger je klimt, hoe duidelijker de gevolgen van het bewegen kap tijdens stevige wind. "Ik noem het dansen. De kap staat los en bij harde wind kan hij flink bewegen. Ook het wiekenkruis is vrij. De as ligt los op een bronzen plaat en een blok hout."

Hier en daar liggen stukjes baksteen en voegwerk op de grond. "Je kan stukken uit de muur pakken. Het schilfert er gewoon af."

Cees kan er niks tegen doen. Het is aan de gemeente. "Ik heb wel eens kritiek op de gemeente, maar ze hebben altijd geld voor de molen. En ik kan wel baldadig doen en zeggen: 'ik heb het al jaren geroepen dat die bomen gesnoeid moeten worden', maar daar bereik ik niks mee."

Halfbakken oplossingen volstaan alleen niet meer, vindt Cees. Er moet een stevig snoeiplan komen, want nu is iedere storm weer spannend voor de Molen van Piet.