De Limousins van landgoed Einde Gooi zijn het vlees nieuwe stijl

Hij piekert niet zo over stikstof of over nieuwe regels voor het uitrijden van mest. Dat zit wel goed hier. Eric van der Woude boert bewust. En een bewuste boer denkt na over de dingen: “Waarom kreeg ik zoveel complimenten van mensen die mijn vleespakketten kwamen halen…maar waarom kwamen ze niet meer terug?”

Er zitten maar een paar stappen tussen de glimmende pakketjes vlees uit zijn vriezer en de oudste stal. Het liefst zou hij zijn beesten hier op het erf laten slachten maar dat mag niet. Regels. Van der Woude: “ik breng ze altijd zelf en altijd als tweetal, dan blijven ze wat op hun gemak”. In vleesvorm verschijnen zijn Gooise Limousins vervolgens op de kaart bij restaurants in de buurt. Hij verkoopt ze ook aan huis of via een site voor biologisch vlees.

Vlees uit de buurt

Zijn bijna 300 Limousin runderen staan ’s winters op stal. Trots wijst hij de oudste fokstier Ianus aan, hij geeft alle dieren een naam. Het erf in de bossen en weilanden van landgoed Einde Gooi oogt als een boerderij uit oude tijden, overzichtelijk en landelijk. Nog langer geleden was hier een woud voor houtkap in de VOC- tijd. Eric fantaseert ook graag hardop, hij kan van zijn bedrijf zo een voorlichtingscentrum maken. Dan leren de mensen wat er allemaal bij komt kijken. “Ik vind het belangrijk dat mensen het lokale karakter leren herwaarderen. Dat het vlees hier in de buurt blijft.”

Tekst gaat verder onder de foto.

Bal gehakt

De afstand verkleinen tussen de boer en de consument, daar zit ‘m volgens Eric dus de uitdaging. En daar piekert hij dan over. Als de wil er is en de vraag, hoe kun je er dan een verdienmodel aan koppelen, liefst zonder subsidie? Hij ziet er kleinschalige veehouders bijkomen hier in de buurt, die ook het roer omgooien. “Maarja, dan ben ik weleens bezig met mest uitrijden en dan komt er iemand het erf op die dan vraagt om twee gehaktballen”, zegt hij met een afgemeten grijns. Dat schiet niet op. En als ze allemaal komen voor een gehaktbal of een biefstukje, dan moet hij nee verkopen. Kreeg hij maar uitgelegd kreeg dat mensen alle delen van een koe moeten eten, dan waren we pas goed bezig met z’n allen. 

Vlees via een app

Eric laat een app zien, een initiatief van collega’s waarbij je kunt zien hoeveel vleeseters zich al hebben ingeschreven op een koe. Die gaat dan pas naar de slacht als alle delen verkocht zijn. “Want weet je wel hoe vaak je kunt eten van een pakket van drie kilo?” Nou, hij wel, wéken. “Het product vlees versus de handel, daar zitten steeds meer schijven tussen. Rechtstreeks verkopen is ingewikkeld geworden.” Na de trend om bewuster vlees te gaan eten en te zoeken naar lokaal is het zaak wat meer vooruit te leren denken. Bij boer Eric komen er jaarlijks zo’n 50 kalfjes bij. Net zoveel koeien gaan er naar de slacht, wel zo overzichtelijk. Stier Ianus mag nog een jaartje blijven.