Van Cluj tot Jablonec en van Lazio tot Anderlecht. Alle thuiswedstrijden van AZ in de Conference League heb ik afgelopen seizoen bijgewoond, maar voor de halve finale moest worden uitgepakt. Een trip naar Londen voor de clash met West Ham United werd halsoverkop geboekt en wat volgde was een toetje in Maastricht.
De Europese zegetocht van de Alkmaarders bracht ons allerlei extra klussen. In de weken richting het einde van het seizoen, is het altijd al een drukte van jewelste. Het tripje naar Londen werd er ook nog even tussen gepropt. Eerder was ik met collega Erik-Jan Brinkman naar Brussel geweest voor Anderlecht - AZ. Dat verliep teleurstellend met een 2-0 nederlaag. Na een krankzinnige ontknoping in de thuiswedstrijd plaatste AZ zich alsnog voor de halve finale. Daarin werd West Ham United de tegenstander en moesten we ook naar Engeland.
"De afspraken waren helder: focus je vooral op de supporters die meereizen"
In Brussel was het nog 'we', want toen waren we met z'n tweeën om items te maken, interviews te draaien, verhalen op te tekenen, op radio bij te praten en de wedstrijd te bezoeken. Naar Londen ging ik in m'n eentje. We hadden geen bemanning om allerlei uiteenlopende redenen en dus ging ik zelf de uitdaging aan. Dat bracht wel wat extra druk met zich mee, maar de afspraken waren helder: focus je vooral op de supporters die meereizen en pak zoveel mogelijk mee als dat lukt.
Dag 1 - aankomst
Maandag 8 mei kwam ik aan in Londen. De dag nadat Koning Charles III werd gekroond in de Westminster Abbey. De hele stad was nog aan het bijkomen van het feestgedruis en er heerste absoluut nog geen voetbalsfeer voor de halve finale. Mooier dan die dag kan je de stad Londen niet zien. Alles was schoon, de tierelantijnen waren nog zichtbaar en het was zo rustig dat de doorgaans drukke The Mall richting Buckingham Palace gewoon een voetpad was.
Dag 2 - sightseeing
Dinsdag had ik een sightseeing-dag genomen. Want ja, als je er toch bent... Big Ben, Westminster Abbey, St. Paul's Cathedral, Borough Market, Buckingham Palace, Tower of Londen en de Tower Bridge. Ze zijn allemaal afgestreept die dag. De stappenteller eindigde op 20.649 stappen. Het was de opmaat voor de halve finale.
Tekst loopt door onder de X-post.
Dag 3 - racen door Londen
De gekte begon woensdag dan eindelijk. Dus ook het racen door de wereldstad. En ook het racen tegen de klok. Na een heerlijk Engels ontbijt met scrambled eggs en witte bonen in tomatensaus, voerde de reis mij eerst langs het trainingscomplex van West Ham United. Tussen de Lamborghini's, Ferrari's en Range Rovers van de spelers, praatte ik op radio over de club. Na de training - die slechts een kwartier openbaar was - interviewde ik een aantal journalisten van Sky Sports en The Times.
Alles snel doorgestuurd naar Hilversum en meteen weer door. Ik had contact met wat AZ-fans die op woensdag al in de stad waren. Al monterend achterin de taxi, liet ik mij afzetten langs de Thames aan de overzijde van de Big Ben. Daar wachtte een aantal dolenthousiaste fans mij op.
Tekst loopt door onder de video.
AZ-fans komen aan in Londen - NH Sport / Stephan Brandhorst
Inmiddels tikte de klok vrolijk verder. In Engelse tijd uiteraard. Ondanks de strakke planning, was het eerste foutje gemaakt.
"Ik werd door AZ gebeld dat de persconferentie van AZ op het punt van beginnen stond. Ik liep nietsvermoedend op de brug richting de Big Ben"
Ik werd door AZ gebeld dat de persconferentie van AZ op het punt van beginnen stond. Ik liep nietsvermoedend op de brug richting de Big Ben met mijn cameratas, statief, laptoptas, rugzak en radioapparatuur en kon alles wel uit m'n handen laten vallen.
Wat stom, maar ik kon niet binnen twee minuten bij het London Stadium zijn. Dan ben je even alleen, maar de gedachte schoot al snel te binnen. Focus op de fans. Met dat in mijn achterhoofd had ik geen tijd om te balen en ging ik vrolijk verder. Op het metrostation Stratford, draaide ik het item in elkaar en was de eerste dag tot een goed einde gebracht.
Dag 4 - matchday
Dat de stad langzaam volstroomde met drieduizend AZ-fans werd bij mijn ontbijt wel duidelijk. Een groep zat al uitgedost aan tafel en de borden met scrambled eggs gingen in grote getalen erdoorheen.
Tekst loopt door onder de foto.
In alle vroegte wilde ik een kijkje nemen bij het strijdtoneel van de halve finale. Het Londen Stadium. Gebouwd voor de Olympische Spelen van 2012. De auto kon ik letterlijk voor de deur parkeren. Ik was op zoek naar wat voorbijgangers en hoewel ik onder het stadion stond, wilde ik bij de omloop komen. Een beveiliger stuurde mij een trap op, waarna ik ineens in het stadion was. Klik. De deur achter mij viel in het slot.
"Ineens veranderde ik in een vloggende verslaggever, die vastzat in het stadion, waar later die dag de halve finale in de Conference League gepland stond"
Op de wedstrijddag was ik ineens in het stadion van West Ham United. Niemand had het door. Maar ik wilde juist naar buiten. Dat ging alleen niet, want overal blokkeerden hangsloten de uitgangen. Ik zat vast. Help! Dacht ik. Ineens veranderde ik in een vloggende verslaggever, die vastzat in het stadion, waar later die dag de halve finale in de Conference League gepland stond. Een unieke ervaring.
Tekst loopt door onder de Instagram-post.
Hoewel ik bijna een uur in het stadion opgesloten zat, kon ik na bezoekjes aan de business lounge, een kijkje op de tribune, de ochtendwandeling van de selectie van West Ham via een gangenstelsel in de krochten van het stadion het stadion uit. En toen weer door naar de fans.
In het Peoples Park Tavern, op zo'n twee kilometer van het stadion, verzamelden alle AZ-fans zich ruim voor de wedstrijd. De pub en tuin liepen helemaal vol met fans. Het was een mooi voetbalfeest. Het bier vloeide rijkelijk, de sfeer was goed, er werd veel gezongen en de zon scheen ook nog eens.
"Die wandeling van de pub naar het stadion had ik voor geen goud willen missen"
Tussen al die fans trof ik twee mannen aan die al veertig jaar een seizoenkaart hebben. Ze vroegen of ik straks ook mee ging lopen naar het stadion, maar ik was bepakt en bezakt dus had een taxi geregeld. "Maar wij dragen je spullen", zei één van de twee. Toen had ik een deal en die wandeling van de pub naar het stadion had ik voor geen goud willen missen. Gezang, fakkels brachten de sfeer en de wedstrijdspanning werd bij de meegereisde AZ-fans met de seconde groter.
Tekst loopt door onder de video.
Herbeleef de corteo van de AZ-fans - NH Sport / Stephan Brandhorst
In en om het stadion hing een absolute Europacup-sfeer. Het decor had de allure van een finale tussen West Ham, met de begroting van een kampioen, en AZ, met de creativiteit om te kunnen verrassen. Via Tijjani Reijnders kwam AZ op voorsprong. Al die mensen, waarmee je contact hebt gehad, stonden te springen van blijdschap. Het uitvak was even de baas in het stadion. Totdat West Ham gas ging geven en met 2-1 won. Het was een smet op een geweldig avontuur in Londen.
"Het vizier bij hen stond al gauw op de thuiswedstrijd. Dat van mij op De Geusselt"
In het hotel dronk ik nog een biertje, want die mocht ik absoluut niet afslaan, met de groep die ik in de ochtend ook al trof. Berustend zaten ze erbij. Ze hadden genoten en zagen nog voldoende kansen om de finale te behalen. Dat gold ook voor de spelers. Het vizier bij hen stond al gauw op de thuiswedstrijd. Dat van mij op De Geusselt.
Dag 5 - met Telstar naar Maastricht
Rond half drie 's nachts lag ik in het hotel in mijn bed en om half negen ging de wekker alweer. De plicht riep, want AZ in Londen moest plaatsmaken voor Telstar in Maastricht. Van de halve finale in de Conference League zakte ik binnen 24 uur af naar een potje Telstar in de eerste divisie. Het kan snel verkeren. Ik sprong in de auto, haalde de trein in de Kanaaltunnel op tijd, deed een rondje Dwars door Vlaanderen, om uiteindelijk rond half zes in Maastricht aan te komen.
Tekst loopt door onder de X-post.
Het was uitgestorven in het stadion, maar de vlaai stond uiteraard klaar. Die kon ik ook wel goed gebruiken na zo'n tocht. Met West Ham - AZ nog vers in het geheugen, was ik mij in een moordend tempo aan het voorbereiden op MVV - Telstar. Op radio blikte ik nog even snel terug op de onvergetelijke dagen in Londen, maar daarna moest het vizier op Telstar.
Ook in Maastricht stond na negentig minuten voetbal een stand van 2-1 op het scorebord. De Witte Leeuwen produceerden 28 schoten, maar trokken aan het kortste eind. Glynor Plet kroonde zich wel tot clubtopscorer aller tijden van Telstar. Daarmee had ook deze wedstrijd iets unieks. Twee keer stonden de clubs waar ik stad en land voor was afgereisd met lege handen. Toch zal ik beide wedstrijden voor altijd blijven onthouden. Want het één, kan niet zonder het ander. Halve finale of eerste divisie. Ongeacht het niveau van de wedstrijden, blijft voetbal altijd weer een belevenis.
Stephan Brandhorst