Marlies uit Aerdenhout verwelkomt jonge asielzoekers: "We hebben het hier zó goed"

De basketbal in de hal van haar huis is de verpakking niet uit geweest en dat steekt haar. Ze had het ding maandagavond meegenomen naar de laatste, turbulente informatieavond. Laaiend is ze, dat de gespreksleider haar niet de gelegenheid gaf de bal 'als gebaar van goede wil' symbolisch te overhandigen aan de jonge asielzoekers. Maximaal dertig jonge AMV’ers (Alleenstaande Minderjarige Vreemdelingen) uit onder meer Eritrea, Syrië en Afghanistan krijgen na de zomer onderdak in twee gebouwtjes rond de Aerdenhoutse Heilige Antoniuskerk. 

Gelijkgezinden

Marlies ter Borg (75) wilde met de geste duidelijk maken dat ze openstaat voor de komst van de pubers. Ze wil op alle mogelijke manieren bijdragen aan hun integratie. Daarin staat ze niet alleen, de groep gelijkgezinden met wie ze kleding inzamelt en plannen maakt om het verblijf van de jonge vluchtelingen soepel te laten verlopen, dijt steeds verder uit.

Ze betreurt dat ze de laatste tijd zo weinig aandacht heeft gekregen in de media. "Nu ging de meeste aandacht naar de bangeriken, waardoor het lijkt alsof in Aerdenhout alleen maar intolerante rijkaards wonen die bevreesd zijn voor de waardedaling van hun huis."

Tekst gaat verder onder de foto.

Marlies ter Borg: "Die groep is echt niet zo heel groot. Het gaat om een paar mensen die hier net zijn komen wonen en hun huis op de top van de markt hebben gekocht. Zij zijn tegen en hebben het hoogste woord. Puur uit angst. En helaas doet iedereen elkaar na. Ze lopen allemaal in de kudde, ze zijn allemaal bang om uitgestoten te worden. Dan ben ik liever het zwarte schaap. Ik kwam toch al niet op hun feestjes, dus mij maakt het niet uit."

Ze is geboren in Indonesië en is door het werk van haar vader, die civiel ingenieur was, als kind de wereld over geweest. Ze heeft onder ander in Nigeria gewoond. "Daar heb ik als kind geleerd hoe fijn het is om mensen uit andere culturen te leren kennen. Ik hoop dat de jeugd uit Aerdenhout niet op voorhand door hun ouders angst wordt aangepraat."

Tekst gaat verder onder de foto.

Ze studeerde net als haar man sociologie en filosofie en woont al veertig jaar in het huis waar de oorlogshelden Gijs en Walraven van Hall zijn opgegroeid. De twee zijn bekend geworden als 'de bankiers van het verzet'.

Vijf jaar geleden was ze initiatiefnemer van een monument voor deze verzetsstrijders bij het Kennemer Lyceum in Overveen. Ze voelt verwantschap met de broers die in de Tweede Wereldoorlog de illegaliteit financierden. "Voor mijn gevoel wonen ze hier nog steeds", zegt ze."'Ik voel de aanwezigheid van hun geest."

Door te refereren aan de geschiedenis van de gebroeders Van Hall vraagt ze aandacht voor de moed die soms nodig is om angsten te overwinnen. Marlies ter Borg: "Die mannen hebben 150.000 mensen geholpen in de oorlog. En wij maken een probleem van het opvangen van dertig asielzoekers! Terwijl dat helemaal geen probleem is. Kom op zeg! Sta open voor andere mensen, mensen die het moeilijk hebben. Het enige wat die jonge asielzoekers straks willen, is een beetje genegenheid. Hun komst kan echt een verrijking zijn voor de buurt."

Spreidingswet

Ze is blij met de spreidingswet die volgende week in de Eerste Kamer wordt aangenomen. Gemeenten kunnen daardoor eventueel gedwongen worden asielzoekers op te vangen. Ter Borg prijst zich gelukkig in een gemeente (Bloemendaal, waarvan Aerdenhout onderdeel is) te wonen die vooruitlopend op die wet werk heeft gemaakt van de huisvesting van vluchtelingen. Alleen, vraag ze zich af: had het niet wat sneller gekund? 

"Het is toch bekend hoe groot de druk op Ter Apel is? Ik weet niet hoeveel inspraakavonden er wel niet zijn geweest, ik geloof wel vijf. Daardoor heeft het allemaal veel te lang geduurd, zonder dat het iets heeft opgeleverd, behalve dan een rotsfeer."

Polarisatie

Hoewel ze niet te spreken is over de sfeer in het kleine dorp waar ze woont, ziet ze het niet als haar taak om de polarisatie tussen voor- en tegenstanders weg te nemen. "Een dorp zegt u? In de traditionele zin van het woord is dit niet een dorp zoals we dat bijvoorbeeld in Drenthe kennen. Daar zijn de tuinen te groot voor en de heggen te hoog. Er is niks te doen."

"We werken elders en gaan elders uit. We komen ook vrijwel niet bij elkaar over de vloer. Ik zie geen samenhang. Die kan dus ook niet kapot. Er is daarom geen taak de polarisatie weg te nemen." 

Overigens stemt die conclusie over haar dorp haar niet treurig. "Waarom? We hebben het goed en wonen op een fantastische plek, middenin de Randstad met alle voorzieningen in de buurt en toch de natuur vlakbij. We hebben het zó goed, dat we moeten oppassen dat we de problemen niet zelf gaan verzinnen. De asielzoekers zijn het probleem in elk geval niet."