Bijna blinde Pauline beklimt zonder haar geleidehond Alpe d'Huez

Het was even slikken voor de Haarlemse Pauline van Heuven, toen ze dit weekend de Alpen binnenreed. "Ik werd omarmd door de bergen en vroeg me af wat ik toch ging doen." Ze is bijna blind, maar denkt met haar 3 procent zicht toch een berg te kunnen beklimmen voor het evenement Alpe d'HuZes om geld in te zamelen voor kankeronderzoek.  

Om de beklimming voor donderdag een beetje voor te bereiden, is ze vanochtend met een vriend de berg Alpe d'Huez omhoog gereden. "Even de bochten voelen." Met haar beperkte zicht zag ze wel dat het op sommige plekken erg krap wordt. "Zeker met de fietsers uit tegengestelde richting."

Kruipend

Het zal langzaam gaan, weet ze. "Ik wil ook niet marcherend naar boven. Ik wil genieten. Maar op sommige stukken vrees ik wel dat ik kruipend zal moeten, omdat het zo krap is." Nu ze ter plekke is, heeft ze toch besloten dat haar geleidehond Irsa niet mee gaat lopen. "Die staat boven met vriend Marcel te wachten bij de finish. De route is te ver voor haar, het is te warm en er zijn te veel mensen onderweg", beredeneert ze haar beslissing. Maar ze gaat Irsa zeker missen. 

Van Heuven wordt onderweg wel bijgestaan door vriendin Marianne. En ze draagt een fel hesje, met het woord 'BLIND' erop. Daar had ze eigenlijk niet zoveel zin in om te dragen, liet ze in een reportage van NH tijdens een training op het Kopje van Bloemendaal weten. Maar ze ontkomt er niet aan, weet ze nu. 

Tekst gaat door na de foto. 

"Het gaat niet om mij, dat ik als slechtziende naar boven gaat. Het gaat om de mensen die er door kanker niet meer zijn", liet ze toen weten. Het idee om de tocht te lopen, heeft ze gekregen uit steun voor een vriend, die niet verder behandeld kan worden voor de ziekte. 

Kaarsjes in bochten en bij finish

Maar nu ze op de berg is, loopt ze eigenlijk voor iedereen die ze al is verloren aan kanker. Daarvoor heeft de organisatie van Alpe d'HuZes kaarsen ter beschikking gesteld, die de deelnemers onderweg bij bochten kunnen laten plaatsen. Pauline heeft een kaars gelabeld voor al haar verloren dierbaren, vertelt ze met een snik in de stem aan de telefoon. 

Zeker als ze aan die ene jeugdvriend denkt, die ze als eerste verloor aan kanker toen hij een twintiger was, laat ze haar tranen de vrije loop. "Justin Schutten krijgt een eigen kaars. Die laat ik bij de finish zetten. Hij was toch zo'n streber, dat vindt hij vast leuk dat hij bij de eindstreep mag staan."

Tekst gaat door na de foto.

Donderdag om 4.30 uur start Pauline haar beklimming. Ze denkt zelf dat ze er maximaal vijf uur over doet. "Dan kan ik rond het middaguur terug zijn in het dal, even rusten en misschien rond twee uur nog een keer omhoog."

Na de verkennende tocht op de berg, daalt ze na het telefoongesprek weer met de auto af naar de camping beneden. Ze ziet heel weinig van het uitzicht. Maar wat ze ziet, heeft grote impact op Pauline:  "Kijk dan, hoe mooi", appt ze bij een foto naar de verslaggever. De emoties zijn groot, daar op de berg. "Er zijn veel tranen, maar ik laat het maar gaan."