Bijna blinde Pauline heeft Alpe d'Huez bedwongen: "Het was zó emotioneel"

Even leek het alsof Pauline’s missie zou mislukken. "Het is een drama hier", waren haar eerste woorden over de telefoon vanuit Zuid-Frankrijk. Pauline doelde op een onheilspellend grote wolk die donderdagmiddag op de Alpe d'Huez afkoerste. De eerste regendruppels vielen, de liften werden stilgezet en er mocht tijdelijk niemand starten.

Superlatieven

Gelukkig heeft Pauline op dat moment de beklimming er al op zitten. En daarover kan ze zich alleen maar in superlatieven uiten. Het was nog indrukwekkender dan ze van tevoren had verwacht.

"Het is zó emotioneel", legt ze uit. "Ik denk dat iedereen hier dat wel heeft. Elke deelnemer heeft wel een bekende voor wie die het doet. Zoveel foto’s die je ziet, zoveel verhalen die je hoort. Ik heb alleen maar lopen huilen."

Pauline haalt haar eigen motivatie uit de situatie van een vriend, die niet meer van kanker zal genezen. Ook denkt ze tijdens de tocht naar boven aan andere bekenden die ze door kanker verloor. Met haar deelname aan Alpe d'HuZes wilde ze 2.500 euro ten behoeve van kankerbestrijding inzamelen. Daar is ze inmiddels al overheen. 

Tekst gaat verder onder de foto.

Wat Pauline's missie extra bijzonder maakt, is dat zij visueel beperkt is. Ze heeft nog maar 3 procent zicht. Op straat begeeft ze zich doorgaans met haar geleidehond Isra, maar de beklimming deed ze samen met haar vriendin Marianne. "Het begin was wel moeilijk", vertelt Pauline. "Het was zo ontzettend druk. Je hoort en voelt overal mensen om je heen."

Felgekleurd hesje

Met enige tegenzin toog Pauline zich vanochtend in een felgekleurd hesje met het woord 'BLIND' erop. "Ik was de enige die er zo bij liep. Maar ik moet de organisatie complimenteren. Het was zo goed geregeld. Er werd continu plaats voor mij gemaakt. En ondertussen had ik wel veel contact met de andere deelnemers. Ik werd naar boven gedragen."

Tekst gaat verder onder de foto.

Pauline is dan inmiddels wel van de berg af, maar nog volop in de wolken. "Ik denk dat iedereen elkaar hier draagt. Zojuist bijvoorbeeld: er was een meisje volledig in tranen omdat ze aan haar overleden moeder moest denken. Ik dacht dat ze mij aankeek, dus ik zei spontaan: 'wil je een knuffel van me?' En dan sta je plotseling met een volslagen onbekende te knuffelen."

Het bijkomen is voor Pauline meer emotioneel dan fysiek van aard. "Als het slechte weer er niet was gekomen, was ik waarschijnlijk nog een keer omhoog gegaan. Het ging makkelijker dan ik dacht. Al voel ik nu wel mijn armen een beetje. Met stokken berg op is toch wel anders dan wandelen in Nederland. We gaan onszelf nu belonen met een grote zak patat."