Dagelijks samen een bakkie in de kantine: bij voetbalclub Vogelenzang weten ze niet beter

Een doordeweekse ochtend bij voetbalclub SV Vogelenzang. Rond half tien. Beheerder Hans Willemse (72) is al op het terrein aanwezig. Drie andere vrijwilligers komen op hun elektrische fietsen bij de voetbalclub aan. Ze wonen allemaal op een paar honderd meter afstand van hun geliefde club. Maar toch, de voetbalknieën worden met de jaren wat stijver. 

Op de ramen van de kantine prijkt het logo van de club: een vogel met een ring eromheen. De clubkleuren zijn oranje en zwart. In de kantine gaan de mannen aan hun vaste stamtafel zitten.

Tekst gaat verder onder de foto.

Koffie drinken ze uit kartonnen bekertjes. Stukje cake erbij. En zo gaat het van maandag tot en met vrijdag. Een beetje praten over van alles, vooral over voetbal. De ene dag zijn ze met wat meer dan de andere dag. Op maandag schuiven bijvoorbeeld ook 'de lijnentrekkers' uit het dorp aan.

SV Vogelenzang loopt als een rode draad door het leven van Hans. "Ik ben hier bij wijze van spreken al vanaf mijn geboorte lid. Na het seizoen '76/'77 ben ik gestopt als voetballer. We werden toen kampioen met het eerste." Toen nog als zondagteam, nu spelen ze bijna allemaal op zaterdag. Hans is al jaren terreinbeheerder. Kortweg zorgt hij ervoor dat er wekelijks een prima grasmat ligt in het weekend. "Maaien doet hij twaalf keer in vijf dagen", grapt een ander. 

Tekst gaat verder onder de foto.

Meer slakken dan sporters

Het hoofdveld ligt er wat nat bij door een kleine regenbui. Langs het veld bewegen zich meer naaktslakken voort dan dat er leden zijn. Inmiddels telt de club er zo'n honderd, inclusief jeugd en senioren. Ons kent ons, een echte dorpsclub. In de verte klinkt het geluid van bouwwerkzaamheden. Want naast de club wordt hard gewerkt aan de toekomst. De club, 92 jaar oud, verhuist namelijk slechts een paar meter. Verhuiswagens zijn straks niet nodig.

Tekst gaat verder onder de foto.

Ook vrijwilliger Fons Vinken (70) is aangeschoven. "Ik ben het hulpje van Hans", lacht hij. "En ik ben voorzitter van een club mensen die de club ondersteunt met een jaarlijkse bijdrage. Dat geld schenken we en daar worden dan bijvoorbeeld ballen van gekocht."

Van veldje naast boerderij naar sportcomplex

SV Vogelenzang is sinds de oprichting regelmatig verhuisd. "Het begon allemaal met een veldje naast een boerderij en daarna verplaatsten we nog een paar keer", legt Hans uit. De voetbalclub ligt naast een tennisclub en die gaan nu van positie veranderen. "Eerst moeten de tennisbanen verhuizen naar één van onze velden. Dan kan hun kantine gesloopt worden en dan is de nieuwe kantine waarschijnlijk ook wel klaar. Die gaan we dan samen gebruiken."

Daarna kunnen de voetbalvelden verkassen naar de plek van de huidige tennisbanen. "We krijgen straks anderhalf veld met kunstgras. Een hoofdveld en een trainingsveld", vervolgt Hans. "In het aantal velden worden we helaas ook kleiner, maar dat is nu eenmaal de realiteit. We zijn een kleine club."

Tekst gaat verder onder de foto.

De overgebleven velden van de dorpsclub maken plaats voor ruim tachtig woningen. Eigenlijk de basis van deze hele 'verhuisroulette'. "Het is belangrijk dat er huizen bijkomen in Vogelenzang. Dat betekent dat er misschien ook meer jonge voetballers en tennissers bijkomen. We zijn nu een vergrijsd dorp", legt Fons uit.

Genoeg werk te doen

Hans is niet bang dat hij straks minder werk heeft met de komst van de kunstgrasvelden. "Je moet de velden toch blijven verzorgen. Als er kurk op de velden ligt en het gaat regenen, dan drijft de kurk naar een hoek toe. Dat moet je daarna weer over de velden verspreiden. Of bijvoorbeeld bladeren weghalen. Er is nog genoeg werk te doen." Zijn grasmaaier kan in ieder geval in de uitverkoop. Die is niet meer nodig na de verhuizing. 

Tekst gaat verder onder de foto.

Hans, type 'ruwe bolster blanke pit', zegt dat hij niet 'zal janken' als de verhuizing een feit is. "Vernieuwen is altijd goed. Gelukkig hebben we de foto's nog." De vrijwilligers verwachten dat 'hun' kantine begin volgend jaar gesloopt wordt. En daarmee verdwijnen ook de bestuurskamer en de kleedkamers. 

"Dat gaat me toch wel een beetje aan het hart. Want we hebben dit vijftig jaar geleden helemaal zelf gebouwd. In onze vrije weekenden", mijmert Hans. "Met alle vrijwilligers uit het dorp, heel gezellig."

Tekst gaat verder onder de foto.

Onder één van de velden is de afgelopen tijd archeologisch onderzoek gedaan. Dat onderzoek is nog niet helemaal afgerond, maar er is (vooralsnog) geen Romeins fort aangetroffen.

Langs de velden staan nog wat doeltjes voor de junioren. "Ook die kunnen we verkopen. Want we gaan straks nieuwe, inklapbare doeltjes gebruiken", legt Hans uit. Ook de dug-outs langs het hoofdveld gaan niet mee naar het nieuwe terrein. 

Tekst gaat verder onder de foto.

In de kantine hangt een prijzenkast aan de muur. En er zijn nog wat opvallende attributen her en der, zoals een gesigneerd shirt van Telstar en een grote trommel. Hans wil de verhuisdozen straks niet helemaal volproppen. "We moeten niet te veel oude zooi meenemen. Een hoop kan bij het oud ijzer. Alleen de bekers met échte nostalgische waarde gaan mee. En de tennissers willen natuurlijk ook hun spullen kwijt in de nieuwe kantine."

Trommel

"Een paar oude foto's gaan waarschijnlijk wel mee. En een oude trommel. Die ging mee naar uitwedstrijden tijdens de nacompetitie. Daar stonden wat fanatieke supporters op te rammen. Heel gezellig", vult Fons aan.

Tekst gaat verder onder de foto.

De mannen hebben hun koffie bijna op. Eén kan per keer gaat er doorheen. "Soms twee. We moeten de rekening van de club toch een beetje in de gaten houden", zegt Hans met een knipoog.

Stamtafel

Ze drinken nu ruim tien jaar samen koffie en hopen dat te blijven doen. "Helaas is deze plek straks weg, maar we krijgen er waarschijnlijk ook iets leuks voor terug. De beheerders van het tennispark schuiven dan misschien ook aan, want de tennisbanen vragen ook het hele jaar onderhoud", vertelt Fons. Hans denkt nog even na. "Misschien mogen we onze stamtafel toch ook nog wel meenemen", lacht hij.