Asielzoekers en buurt opgelucht: 't Buurtnest blijft langer open

In ‘t Buurtnest wonen sinds het voorjaar van 2023 gezinnen en stellen. De dertig bewoners zijn gevlucht uit Iran, Colombia, Turkije, Syrië en Palestina. In afwachting van verblijfsvergunningen hebben de asielzoekers op meerdere plekken in Nederland gewoond.

Ook dit verblijf zou van korte duur zijn. Eigenlijk zou 't Buurtnest in november opgedoekt worden, zodat er nieuwbouw voor basisschool de Vuurvogel kan komen. Maar omdat dat project vertraging heeft opgelopen en omwonenden geen bezwaar hebben tegen verlenging, besloot de gemeente om de noodopvang langer open te houden.

Bewoners bang voor overlast

Karel (71) en Hendrika (71) van der Starren laten in de wijk hun hondje uit. "Eerst waren we wel bang dat er overlast zou komen", vertelt Karel, bewoner van de nabijgelegen Zomerflat. "Dat komt omdat je soms zulke nare verhalen hoort. Maar nee, we hebben nooit last. Soms zien we ze in hun moestuin werken, die ligt er echt prachtig bij."

Tekst gaat verder onder de foto.

Even verderop loopt Monique (63) met haar hond. Zij woont in de Monetflat en heeft dezelfde ervaring als Karel en Hendrika. "Als je een oproeikraaier krijgt, ben je niet blij. Maar nee, ik heb meer last van de flatbewoners. Als ik de asielzoekers tegenkom, zeggen ze altijd gedag. Het is fijn dat ze langer kunnen blijven. Die gezinnen hebben verder helemaal niets."

Ook de asielzoekers zijn opgelucht. De locatie is niet luxueus: in de slaapkamers passen net twee eenpersoonsbedden. De douches en andere kamers worden gedeeld. Toch lijken de  bewoners meer dan tevreden. Ze kunnen koken en buiten staat zelfs een tuinset en zwembadje, gekregen van buurtbewoners.

"Het was verschrikkelijk geweest als we weg hadden gemoeten", vertelt Zeinab* (42). Zij en haar zoon Abdul* (5) werden door problemen met de overheid gedwongen te vluchten uit Gaza naar Turkije. Twee andere kinderen bleven achter. 

Op haar telefoon laat ze een foto van haar dochter zien. "Ik ben elke dag bang om mijn telefoon te openen", vertelt ze over het gevaar dat haar familie loopt door de oorlog. Haar zoontje komt de kamer in gerend, geeft haar een knuffel en rent weer weg om met de andere kinderen te spelen. "Ik wilde hem een beter leven geven." Maar ook in Turkije waren ze niet veilig. 

Tekst gaat verder onder de foto.

Ze vluchtten naar Nederland en belandden in Ter Apel. Het was druk en er was geen warm water. Sinds een half jaar wonen ze op deze kleine locatie. "Dit voelt als thuis", vertelt Zeinab. Ze vindt het vooral fijn dat er wat minder mensen zijn.

Toch heeft Zeinab het ook nog vaak moeilijk. "Soms moet ik huilen", vertelt ze. "Dan ga ik naar kantoor en luisteren ze naar me of geeft Jacqueline me een knuffel." Als Zeinab even rust nodig heeft, zorgen anderen voor Abdul. "Het is alsof ik familie heb. Die wil ik niet kwijtraken." 

De 5-jarige staat even later in het kantoor van locatie-coördinator Jacqueline en vraagt om wat speelgoed uit de kast. "Doordat het klein is, leer je elkaar door en door kennen", vertelt Jacqueline. Dat is anders dan toen ze eens op een locatie in Diemen werkte, waar de hele sporthal volstond met tentjes.

Als coördinator organiseert Jacqueline onder andere activiteiten voor de bewoners. Zo zit op datzelfde moment een groep bewoners met twee vrijwilligers in de eetkamer. Zij krijgen Nederlandse les. De kinderen leren de taal in de taalklas en gaan daarna naar de gewone school. Sommige volwassenen werken of doen vrijwilligerswerk.

Vrijwilligerswerk in de buurt

"Dan heb ik wat te doen", vertelt kleermaker Mohamed* (43), die als vrijwilliger bij het Repair Café werkt. Hij is samen met zijn zoon (11) gevlucht uit Syrië en Turkije. Mohamed vult zijn dagen daarnaast met sporten, lezen, het huishouden en Nederlandse les, terwijl zijn zoon naar basisschool 't Startnest gaat. 

Ook voor hen was het lastig geweest als de locatie was gesloten. Mohamed had moeten stoppen met zijn vrijwilligerswerk, zijn zoon had naar een andere school gemoeten. "Het is hier goed", zegt Mohamed. "We hebben wat meer rust."

Locatiemanager Alexander Rousanovski benoemt de menselijke factor als een verklaring voor succesverhaal, net als de samenwerking met het COA en de gemeente. De locatie zit in het midden van de wijk met de scholen op loopafstand. "Dat is goed voor de integratie. Het helpt dat ook dit een kleine locatie is met gezinnen. Mensen zijn er voor elkaar en letten op elkaar." 

*De namen van de asielzoekers zijn gefingeerd.