IJmuidenaar spot al 35 jaar Schotse vrachtwagens: 'Beter dan postzegels verzamelen'

De laadklep van de boot uit Newcastle gaat langzaam open. "Nou kijk ik ff wat erop staat. Een McLaren, dat is een Schotse auto, maar die komen iedere week. Dus die heb ik nou zo'n beetje wel op de foto."

Stewart is geen groentje in het spottersvak. Al zo'n 35 jaar maakt hij foto's van de machines en al jaren komt hij daarvoor naar de kop van de haven. "Deze boot vaart hier nu al ongeveer 28 jaar. Toen ik nog werkte, had ik alleen op zondagen tijd om langs te komen. Voor de Brexit kwam er op die dag ook veel binnen. Nu komt er meer doordeweeks aan en heb ik ook tijd om dan te kijken."

Viswagen

In zijn tienerjaren raakte Stewart verknocht aan Schotland en haar voertuigen. "Ik ben altijd vrachtwagenchauffeur geweest. Toen ik achttien was, ging ik mee met een viswagen naar Schotland." Daar sloeg de vonk over. "Er volgden vele andere bezoeken aan het land, vrijwel elk jaar."

Tienduizenden foto's

Toch begon hij zijn verzameldrift met meer dan alleen Schotse wagens. "Ik maakte eerst foto's van alle Europese vrachtwagens. Maar op een gegeven moment had ik bij wijze van spreken 100.000 foto's, aangezien ik alles in mappen bewaar. Daarom ben ik uiteindelijk alleen de Schotse exemplaren gaan sparen."

Alsnog loopt zijn verzameling in de tienduizenden, allemaal keurig gerangschikt in één van zijn 210 multomappen.

Er passeert een vrachtwagen. Stewart groet de chauffeur met een vriendelijke zwaai; voor hen is hij ook een bekend gezicht. "Dit is een mooie", benadrukt hij. "Maar die heb ik al."

De Schotse exemplaren herken je volgens Stewart uit duizenden. "Ze hebben vaak een vlaggetje, echt heel mooi. Een Nederlandse vrachtwagen is vaak een beetje saai grijs en een Oost-Europese is ook niks bijzonders." Hij haalt een foto uit zijn fietstas. "Kijk, goed in de verf, helemaal schoon."

Tekst loopt door onder afbeelding.

Ruilbeurs

Om zijn collectie uit te breiden, wisselt de vrachtwagenfan foto's uit met een Belgische geestverwant. "Hij stuurt er twintig op en ik doe hetzelfde. We hebben elkaar ooit ontmoet op een ruilbeurs voor Nederlandse miniatuurauto's in Houten. Daar waren vaak ook fotografen, maar sinds corona komt er bijna niemand meer. Sindsdien wissel ik de foto's direct met hem uit."

Hoewel je zou denken dat Stewart na 35 jaar zijn collectie wel compleet heeft, is het tegendeel waar. "Elke week heb ik wel iets nieuws. Soms ga ik een hele week en heb ik maar twee foto's, maar soms kom ik terug met dertig foto's." Juist dat onvoorspelbare is wat hem aantrekt.

Als er vijf nieuwe wagens voorbijkomen, noemt Stewart het een 'goeie dag' en begint hij de morgen gegarandeerd met een lach op zijn gezicht. Tevreden en vrolijk fietst hij dan naar huis. Als hij niets heeft gespot, merkt zijn vrouw het meteen. "Dan vraagt ze: 'Ben je chagrijnig?' Ja, pech. Het is net als vissen; je weet nooit of je wat vangt", zegt de IJmuidenaar.

Walhalla

Voor een betere vangst verruilt hij eens per jaar voor twee weken de havenplaats in voor zijn Walhalla: Schotland. Er verschijnt een glimlach van oor tot oor op zijn gezicht, bij alleen al de gedachte eraan. 

Stewart: "Daar zie je echt hele mooie exemplaren, ook die hier nooit komen. Dat is prachtig. Ik zit dan aan de kant van de weg te fotograferen, terwijl mijn vrouw in de auto zit met een goed boek." Even valt het stil, en dan voegt hij toe: "We gaan ook naar hotelletjes. Ik maak het niet te gek. Het is ook haar vakantie."