Heerhugowaardse hinde Bo van Wetering (24) stormt door het olympische handbalveld

Bo van Wetering praat zo snel, als ze handbalt. En in die tak van sport geldt zij, met haar lange benen, als de ware Speedy Gonzales. Dinsdagmiddag, na een topprestatie in de olympische competitie tegen Spanje (29-24 zege voor Nederland), wordt zij in het Parijse handbalstadion als uitblinker staande gehouden door de interviewer van de NOS, Han Kock. Ze dendert door haar tekst.

Even later, we moeten ons interview met de bondscoach daarvoor afbreken, staat ze alweer klaar voor een serie antwoorden over de wedstrijd die qua spanning een bleke kopie was van de WK-finale van 2019, de wedstrijd die elke Nederlandse handballiefhebber nog op zijn of haar netvlies zal hebben. Daar in Japan, in die gewonnen finale (30-29) speelde de piepjonge Van Wetering nauwelijks. De rol in de linkerhoek was voor de ervaren, door Bo bewonderde Martine Smeets. Wel maakte Van Wetering in die enkele minuten dat zij in het veld stond een goal. Ze zal er trots op zijn geweest.

Heerhugowaard als broedplaats voor handbaltalent

Tegenwoordig is de 24-jarige Van Wetering echt de Smeets van de nationale ploeg. Heerhugowaard, de forensenplaats die de voorbije jaren met Van Wetering, Tess Wester en Delaila Amega, drie internationale tophandbalsters voortbracht, kan trots op haar zijn. Ze is niet alleen snel als een hert, maar verdedigt met het gewei naar voren. Waar ze de voorbije jaren telkens de buitenste positie bewaakte, gebruikelijk voor een linkerhoek, staat zij nu af en toe op ‘positie 2’ zoals dat in handbaljargon heet. Daar weegt het defensieve werk een kilo of wat zwaarder.

Die verhuizing van de vleugel naar het centrum kwam door de late blessure van Zoë Sprengers, nog zo’n Noord-Hollandse uitblinker. "Zoë blesseerde zich in de uitzwaaiwedstrijd in Rotterdam, tegen Zuid-Korea, aan het bovenbeen. Het gebeurde al in de eerste helft. Zo jammer. Uit de MRI bleek dat ze niet meekon. Superzuur voor haar en heel lastig voor onze ploeg. We moeten ons uiterste best doen om dat gemis zo goed mogelijk op te vangen. Zoë verdedigde regelmatig op 2. Ik heb het op training enkele keren gedaan. Ik heb veel steun aan Kelly Dulfer naast me. Die geeft aan wat er moet gebeuren."

Bo van Wetering is echter vooral de razendsnelle aanvalster die bij een schot van de tegenstander op het Nederlandse doel al de vrije ruimte in rent om daar een mogelijk verre uitworp van haar keepster dan wel collega’s uit de defensieve lijn te ontvangen. In handbaltaal is dat de break-out. Dinsdag schoot ze op die manier driemaal raak. Daaraan voegde zij twee succesvolle schoten uit de hoek toe. Er werden ook kansen gemist; vier in getal. Het zal haar dwars hebben gezeten, maar het leuke aan haar is dat de kijker dat niet kan zien. Bo van Wetering heeft een vrolijk gezicht en daar kan ze, ook als ze zich verbijt, niets aan veranderen.

'Bootje'

Bo, ooit vanwege haar 1.71 metende gestalte ‘Bootje’ genoemd, gaat na de opwindende handbaldagen van Parijs 2024 verhuizen naar Hongarije. Ze heeft een contract getekend bij de grootste club van Europa, Audi ETO Györ, een grootmacht die begin juni opnieuw de Champions League won. Ze doet er nuchter over. "Het kwam op mijn pad. Ik heb drie jaar in Denemarken, bij Odense, gespeeld. Daar is het goed gegaan. Ik had het naar mijn zin. Ik zei tegen mezelf: zo’n kans zal niet snel weer komen. Ik zie uit naar die hele cultuur daar, het hele handbalplaatje. Mijn grote idool van vroeger, Anita Görbicz, is daar iets groots in de organisatie van de club. Ik zie er naar uit."

Ze treft in Györ, waar ooit de Koedijkse Nycke Groot furore maakte, twee landgenoten. Kelly Dulfer en Dione Housheer hebben ook getekend voor het Hongaarse avontuur. De coach is Per Johansson, de Zweed die Nederland al sinds 2022 coacht. Hij heeft gekozen voor een duobaan die hem bevalt. "Per heeft de laatste maanden Györ naar de Champions League-titel gecoacht. Het is mooi dat hij blijft. Je kent elkaar goed", zegt de jonge Bo, die van het Heerhugowaardse Tornado, via VZV, SEW en VOC naar Duitsland vertrok, naar Metzingen. Via Odense, in het handbalgekke Denemarken, is ze nu in het Hongaarse mekka van deze zaalsport beland, in het land waar handbal ‘kézilabda’ heet.

Interviews zonder stopwatch

In Parijs treft Bo van Wetering dezer dagen de kolkende sfeer die zij drie jaar geleden in het door corona getroffen Tokio moest missen. "Het was best gaaf daar in Japan, maar dit is zoveel leuker. Mijn ouders Erik en Antoinette op de tribune. Mijn broers en vrienden zijn gekomen. Dat maakt het anders, mooier om te beleven."

Handbalsters kunnen nog rustig interviews geven zonder een perschef met stopwatch ernaast. Zoals Van Wetering in Heerhugowaard, als ze thuis is, ook rustig over straat kan, ook toen ze net wereldkampioen was geworden en de regionale pers haalde.

Ze had een mooie voorbereiding op de Spelen, vertelt ze. ‘We hadden trainingskampen in Spanje en Zweden, maar tussendoor kregen we lekker veel vrij. Dan kregen we wel een schema mee voor krachttraining en intervallen, om thuis uit te voeren. Het was top geregeld. Maar na die laatste oefenwedstrijd tegen Korea had ik echt zin te gaan.’

Haar team is drie wedstrijden op streek, met twee zeges (Angola en Spanje) en één nederlaag (tegen olympisch kampioen Frankrijk). Na deze week in Parijs wacht een verhuizing naar Lille, waar de beslissende knock-out wedstrijden worden gespeeld in een voetbalstadion. In de Sud Arena, bij Porte de Versailles, staan nog de poule-duels tegen Brazilië en Hongarije op de agenda. "Allebei om 9 uur in de ochtend. Dat betekent om 5 uur opstaan. Dat doe ik echt nooit, vroeg opstaan. Ik heb ook nooit een krantenwijk gedaan. We hebben het patroon één keer geoefend, door om 9 uur een training te beginnen. We gaan het zien."