Ze was donderdag de allereerste sporter die gehuldigd werd als Paralympisch kampioen in Parijs. De Andijkse wielrenster Caroline Groot (26) pakte voor de ogen van veel familie en vrienden de titel op de tijdrit 500 meter. Het is de perfecte afsluiting van haar topsportbestaan, die haar - via een omweg - veel mooie momenten bezorgde. "Mooi dat het op deze manier toch nog is gelukt."
Ze zit in de ochtend na het grote succes in de bus. Op weg naar de Eiffeltoren, om samen met familieleden de toerist uit te hangen. "Ik ben nog een paar dagen in Parijs, dus we kunnen mooi de stad verkennen." De afgelopen uren bestonden vooral uit het vieren van het goud en het geven van interviews. Het besef dat ze Paralympisch kampioen is, is al redelijk ingedaald.
De Andijkse die tegenwoordig in Doetinchem woont, grossiert de laatste jaren in (wereld)titels, dus onverwacht kwam het succes niet echt. "Maar ik ben er natuurlijk ontzettend blij mee", zegt ze vanuit de Franse hoofdstad. "Tijdens de kwalificaties reed ik al een wereldrecord. Jammer dat ik in de finale niet sneller kon zijn, maar je kunt niet alles hebben. Het stadion zat vol publiek en voor mij waren veel vrienden en familie gekomen. En mijn vriend Stijn. Dat maakt het nóg mooier."
Tranen op de tribune
Haar ouders waren donderdag één van de aanwezigen in het Vélodrome National. De zoete zege zorgde voor trots en tranen op de tribune. Moeder Wendy: "De drie andere kinderen waren er ook bij. Het was een echt familiefeestje." Drie jaar geleden - tijdens de Paralympics in Tokio - was dat wel anders. Toen had het mondiale sportfeest door corona een heel ander karakter. "Dan kregen we foto's van Caroline met een mondkapje op. Of dat ze eenzaam op haar hotelkamer zat. Dan is dit een stuk leuker."
Caroline was tien jaar geleden een talentvolle schaatsster, die droomde van deelname aan de wintervariant van de Spelen. "Dat was in de tijd van Ireen Wüst en Sven Kramer, dat waren de grote voorbeelden." Totdat een operatie zorgde voor blijvende schade aan een zenuw in haar onderbeen. "Mijn wereld stortte wel een beetje in. Al mijn vrienden zijn steeds op de ijsbaan en ik kan er niet meer heen", treurde ze in 2017, toen ze werd gevolgd door NH. Want wat bleek: ook voor hard fietsen had ze veel talent. Via een omweg bereikte ze toch de absolute top. "Mooi dat het zo, via een omweg, toch is gelukt."
"Mooi dat het zo, via een omweg, toch is gelukt"
Nu - met Paralympisch goud op zak - kiest ze voor een ander leven. Ze zit in de eindfase van haar studie. "Ik houd nog een kleine slag om de arm. Ik ga straks vier maanden stage lopen en dan kijk ik of ik het wielrennen heel erg mis. Maar ik vind het wel goed zo. Ik heb er de laatste twee jaar alles uitgehaald, alles gegeven. Ik heb ook heel veel zin in het leven na de sport. In een normale baan, een gewoon weekend of een keer normaal op vakantie gaan. Daar verandert zelfs deze gouden medaille niets aan. Dit is een mooie afsluiter."
Dit is een bericht van de gemeenschappelijke Westfriese nieuwsredactie
Meer nieuws uit West-Friesland?
💬 Volg ons Whatsappkanaal en krijg het nieuws direct op je telefoon
💬 Blijf op de hoogte via onze Facebookgroep Nieuws uit West-Friesland. Reageer, discussieer en deel jouw nieuws
📧 Stuur ons jouw tips op naar [email protected]
✏️ Tikfout gezien? Laat het ons weten via [email protected]