Amsterdamse Libanezen bellen met familie in oorlogsgebied: "Op werk focussen lukt niet meer"

Met het binnenvallen van Libanon is Israël begonnen aan een grondoffensief tegen de militante beweging Hezbollah. Vorige week waren er al zware luchtaanvallen en delen van Beiroet worden ook vandaag nog via de lucht getroffen.

Familie in Beiroet

Veel Libanese Amsterdammers zitten dus al dagen met hun hoofd in Libanon. Zoals Maja Demachkie, die in een Libanees restaurant in Noord werkt. Vanuit het kantoor van het restaurant houdt ze de hele dag door de laatste ontwikkelingen bij. 

Een groot deel van de familie en vrienden van Demachkie woont in Beiroet. "Een deel van hen woont in het gebied dat nu gebombardeerd wordt. Ze zijn gestrest. Door het geluid van de bommen kunnen ze niet slapen."

"Ik moet me eigenlijk op mijn werk focussen, maar de laatste tijd lukt me dat niet", erkent Demachkie. "Ik heb mijn telefoon steeds bij me en mijn oortjes in. Daarmee volg ik het nieuws en houd ik contact met vrienden en familie die daar zijn."

Aan de telefoon vertelt een vriendin van Maja over raketten die ze vannacht hoorde. Omdat NH erbij zit, praten ze voor deze keer in het Engels. "Ze lieten de grond trillen", vertelt de vriendin. "Mijn dochter werd wakker en vroeg: 'mama, is dit een aardbeving?'"

Noord en centrum

Maja hoort al een week lang soortgelijke verhalen vanuit Libanon. Ze probeert in Amsterdamse begrippen uit te leggen hoe die luchtaanvallen ervaren worden: "Stel je voor dat je in het centrum zit. Als Noord gebombardeerd zou worden, dan kun je dat in het centrum voelen. Je hoort niet alleen het geluid, maar je ziet de huizen schudden."

Ook Lyne Ismail uit Nieuw-West staat in nauw contact met haar familie, die in het Zuiden van Libanon woont. "Ze konden de bombardementen zien. Hun hele huis was aan het schudden. Ik hoorde van mijn neef dat ons dorp, waar we vandaan komen en waar mijn opa ons huis bouwde en mijn grootouders begraven liggen, is gebombardeerd."

'Niet hoeven schrikken is een voorrecht'

"Ik probeer ze elke dag te spreken en in contact te blijven. Ik weet dat ze samen zijn en de moed erin houden. Ik hoop dat het snel voorbij is."

Lyne voelt zich vooral machteloos als ze aan de situatie in Libanon denkt. "Het voelt alsof ik in een totaal andere wereld leef.  Het is zo'n voorrecht dat, wanneer ik hier een hard geluid hoor, niet hoef te denken dat het een aanval van een gevechtsvliegtuig is. Ik denk daar steeds vaker aan."