Dag van de Witte Stok: slechtzienden voeren actie voor veilige oversteekplekken

Adrie Priessen draagt een geel hesje van de Oogvereniging Noord-Holland met de tekst 'slechtziend' op de voorkant. En uiteraard heeft ze haar witte stok bij zich. "Ik woon aan de overkant van het Spaarne en moet hier vaak de weg over. Dat valt bepaald niet mee. 15 oktober is de jaarlijkse Dag van de Witte Stok en wij vragen aandacht voor dit soort plekken."

Voorrang met witte stok

Op haar stok staat ook "Artikel 49, lid 1: voorrang". Dat verwijst naar de Wegenverkeerswet. Volgens dat artikel hebben mensen met een witte stok voorrang op het overige verkeer als ze aangeven dat ze willen oversteken. Adrie doet het voor: "Kijk, eerst zet ik mijn stok met de punt op de grond en strek ik mijn arm uit. Dan steek ik de stok recht voor me uit en tel tot twee. Als ik niets hoor aankomen, steek ik over."

Veel weggebruikers kennen dat artikel overigens niet, blijkt al snel. Adrie: "Of ze weten het niet, of ze hebben er geen respect voor en rijden gewoon door." Mensen met een visuele beperking lopen - letterlijk - tegen meer problemen aan. Fietsen die dwars over het voetpad staan geparkeerd of vuilnisbakken die midden op de geleidestroken staan. Dat zijn de witte tegels met ribbels of noppen die de route markeren.

Tekst loopt door onder de foto.

Ondertussen mengt Bas van Wee zich in het gesprek. Hij werkt voor het ingenieursbureau dat de opdracht heeft om de verkeerssituatie rond de Verfrollerbrug veiliger te maken. Hij leert weer wat bij op deze bijeenkomst. "Ik heb net een rondje gelopen met zo'n geblindeerde bril op. Dat is heel intensief. Je komt echt dingen tegen waar je als normale weggebruiker nooit mee te maken hebt. Als je niets ziet, is iedere drempel een uitdaging."

Puzzelen met de ruimte

Het wordt nog een hele uitdaging om de oversteekplaatsen veiliger te maken voor slechtzienden, vermoedt Van Wee. "De situatie is hier niet perfect. Je moet puzzelen met de beperkte ruimte. Maar ik steek hier echt wat van op."

Tekst loopt door onder de foto.

Verslaggever neemt proef op de som

Ik krijg zelf ook een geblindeerde skibril en een witte stok uitgereikt. Dit is wel een beetje eng: ik zie echt helemaal niets. Als buurtbewoner ken ik dit kruispunt als mijn broekzak, maar ik ben nu volkomen gedesoriënteerd. Ik word bij de hand genomen en naar het verkeerslicht geleid. Iemand drukt op het knopje. Eerst hoor ik een tijdje 'tik-tik-tik' en dan 'takketakketakketakke'. Het is groen! 

We schuifelen de weg over, maar ik ben zo langzaam dat het alweer rood is als we pas halverwege zijn. De ratel van het verkeerslicht blijkt niet te werken als je hier op het knopje drukt. Lastig. Maar we krijgen uiteindelijk opnieuw groen en steken de andere rijbaan over. Dat lukt zonder kleerscheuren.

Dan de terugweg. Met de stok voor me tast ik de weg af en voel net op tijd waar de stoeprand is. Even opgelucht ademhalen: het is gelukt. Wat een leerzame, maar ook spannende ervaring. Ik ben dan ook blij als ik de stok en de geblindeerde bril weer mag teruggeven.