Al 24 uur lang zit Stef Langedijk uit De Weere op een paal boven een sloot in Lambertschaag. Zonder slaap, zonder sanitaire stop. Terwijl hij eigenlijk met zijn eigen band op het evenement moest spelen, doet hij voor de tweede keer mee aan de jaarlijkse traditie in Lambertschaag: paalzitten. Hoe gaat het na 24 uur met hem?
Vrijdagmiddag 16 uur: Vijftien bikkels beklimmen hun paal, die in de sloot is neergezet. En daar zitten ze dan, als het goed is tot zondagavond 20.36 uur. Stef zit helemaal rechts, aan het einde. Op precies dezelfde plek als vorig jaar, toen hij zijn vuurdoop beleefde.
Voor 12 mannen is het de bedoeling dat ze de hele rit uitzitten, de overige drie palen worden gevuld met 'paalvullers', die een deel van de ruim 52 uur voor hun rekening nemen.
"Wat ik mee heb? Sowieso een jas en drie broeken. Vorig jaar had ik geen skibroek mee en heeft mijn moeder die later nog gebracht. 's Nachts kan het aardig koud zijn als je stilzit boven het water. Verder mijn mobiel, een powerbank en wat Dextro Energy. Daar moet het mee lukken."
Vrijdagavond 23 uur: De kop is eraf. "We hebben een lekker begin gehad, al waait het steeds wel flink. Het was gezellig druk. Er speelde een bandje en een DJ. Ik kan vanaf mijn paal nog net een stukje de tent in kijken. Spijt dat ik hier zat en niet in de tent stond, had ik nog niet. Maar dat komt misschien zondag wel, op de laatste dag."
Zaterdag 9 uur: Stef heeft een 'goede' nacht gehad, zonder slaap, uiteraard. "Al was het wel wat saai, eerlijk gezegd. In de nacht zijn er weinig mensen aanwezig, wel wordt er muziek gedraaid. Verder zijn we wat bellen aan het blazen en klooien we een beetje met een waterpistooltje. Je moet toch wat, afleiding is heel belangrijk. Met de twee jongens naast mij kan ik leuk ouwehoeren, dus dat is gezellig. Mijn moeder kwam vanochtend vroeg ook al even langs."
(Tekst gaat verder onder de foto)
De eerste afvaller is dan al een feit. Stef: "We mogen niet van de paal af, ook niet om te plassen of te poepen. Dat doen we vanaf de paal, via een pvc-pijp. Dat moet ook wel, anders plas je alles onder. Eén deelnemer zat er niet zo lekker in en besloot te stoppen. Het is hier nu rustig, we moeten even over het dode punt heen. Ik begin mijn rug en mijn kont nu wel te voelen. Vanaf een uur of twee in de middag komen er weer mensen en daarmee ook de premies. Dan voel je de pijn een stuk minder."
Zaterdag 14.30 uur: Een paar uur later is er al veel meer gezelligheid op het terrein. Een bandje bouwt op, toeschouwers drinken een biertje in de zon en de organisatie bezoekt de deelnemers per schuit en geeft ze een pakje drinken en een mandarijn.
Stef zit er nog monter bij. "Ik voel me goed", klinkt het. Eigenlijk zou hij met zijn band Quick Response optreden, maar de drummer gaf uiteindelijk toch voorrang aan de paalzit-traditie. Hij heeft zijn telefoon weggelegd en drumstokjes erbij gepakt. "Ik tik straks wat mee met de band, op mijn been. Leidt toch weer een beetje af."
Een gastzitter uit Heerenveen: "Hoop niet dat ze mij tot zondag laten zitten"
Met lichte tegenzin neemt hij plaats op de paal, waaronder zijn naamplaatje prijkt. Maikel Moorman is zaterdag gastzitter in Lambertschaag, in ieder geval voor even. "Ik kom uit Abbekerk, maar woon de laatste 10 jaar in Heerenveen. Over twee weken ga ik trouwen en ik heb vandaag mijn vrijgezellenfeest. Toen ik 16 en 17 was, heb ik met het Paalzitten meegedaan en nu moest ik weer gaan zitten. Nou, vooruit dan maar."
Zijn vrienden kijken tevreden toe hoe hun maatje zijn lot ondergaat. "Ze zeggen dat dit het minst erge van de dag gaat zijn, dus dan weet je het wel. Hoe lang ik nog moet zitten? Ik hoop niet tot morgenavond."
Dit is een bericht van de gemeenschappelijke Westfriese nieuwsredactie
Meer nieuws uit West-Friesland?
💬 Blijf op de hoogte via onze Facebookgroep Nieuws uit West-Friesland. Reageer, discussieer en deel jouw nieuws
📧 Stuur ons jouw tips op naar [email protected]
✏️ Tikfout gezien? Laat het ons weten via [email protected]