Chris (67) deelt zijn verhaal op Wereld COPD-dag: "Had ik het maar eerder serieus genomen"

De Purmerendse Chris Spaan (67) heeft al 32 jaar COPD. Mede door zijn eigenwijze gedrag en het negeren van zijn ziekte heeft Chris in 2008 de dood in de ogen gekeken. Zijn longinhoud was toen nog maar 10 procent. Inmiddels is zijn longinhoud, dankzij een unieke operatie, verhoogd naar 30 procent. Hij kan tegenwoordig weer genieten van zijn leven, maar beseft zich al te goed dat hij 'geluk' heeft gehad. Om die reden deelt Chris vandaag op Wereld COPD-dag graag zijn verhaal. 

Chris noemt zichzelf tegenwoordig 'ambassadeur' voor het bestrijden van en informeren over de longziekte. Hij wordt weleens gevraagd door ziekenhuizen om zijn verhaal te doen, zodat studenten daar wat van kunnen leren. 

Rotsituatie

Achteraf gezien begon zijn ziekte al op relatief jonge leeftijd. Chris was namelijk pas 32 jaar oud toen hij klachten ontwikkelde. "Het was 1990. Ik zat in een rotsituatie wegens een vervelende scheiding. Daarnaast werkte ik bij een bank, wat ontzettend stressvol was. Ik rookte vanaf mijn veertiende twee pakjes sigaretten per dag. Dat is in die periode niet veel minder geweest. Ik had toen al klachten, maar ben niet naar een arts gegaan."

Toen Chris besloot stappen te ondernemen richting een deskundige was het alweer zeven jaar verder. In 1997 vertelde de longarts dat Chris al in het derde, van de vier, stadium zat van COPD. "Toen kon ik er niet meer omheen. Toch bleef ik roken."

In 2004 zakte Chris in elkaar en verbleef hij een maand in het ziekenhuis vanwege zijn longziekte. Maar ook daarna is Chris gewoon weer aan het werk gegaan, en stak al snel weer een sigaret op.

Omslagpunt

Zijn gedachten veranderde pas echt toen Chris in 2008 geopereerd werd aan zijn darmen, waarna hij een longontsteking kreeg. "Na die operatie had ik nog maar 15 procent longinhoud over. Toen ik dat hoorde ben ik onmiddellijk gestopt met roken. In 2010 vertelde mijn arts dat ik uitbehandeld was en niet meer beter zou worden. Toen ik dat hoorde zei ik nog lachend: 'dat bepaal ik zelf wel'."

Vanaf dat moment is de zoon van Chris zijn mantelzorger geworden. Zijn zoon was toen zestien jaar. Dit deed zijn zoon naast zijn schooltijd. Zijn zoon is momenteel nog steeds zijn mantelzorger, naast zijn werk als ICT-er. 

Zwarter dan de A7

Het lot van Chris veranderde toen hij per toeval naar een uitzending van Tijd voor MAX keek, waar een longarts vertelde over een experiment met het plaatsen van ventieltjes in de longen. "Het experiment vond in 2011 plaats en heeft mijn leven gered. Omdat ik nog maar 10 procent longinhoud had hebben ze de operatie zonder narcose moeten uitvoeren." 

"Het was niet leuk om te zien, want tijdens de operatie zag ik mijn eigen longen en die waren zwarter dan het asfalt op de A7", deelt Chris. Dankzij de operatie en het plaatsen van ventieltjes zit de longinhoud van Chris nu op 30 procent. Hij hoeft niet meer de hele dag met een rollator te lopen en kon zelfs een tijd als vrijwilliger kookles geven. 

Verhaal delen

Chris is heel blij dat het goed met hem is afgelopen en dat hij zoveel geluk heeft gehad. "Toch denk ik vaak: was ik maar niet zo eigenwijs geweest. Ik heb de ernst van het probleem niet gezien toen. We hoesten allemaal wel eens, dacht ik. Het is eigenlijk een wonder dat ik er nog ben."

Met het delen van zijn verhaal hoopt Chris anderen te helpen de juiste keuzes te maken en bijtijds aan de bel te trekken. "Ook al bereik ik met mijn verhaal maar twee mensen, dat zijn dan toch weer twee mensen." 

Vandaag de dag heeft Chris een prima leven, naar eigen zeggen. "Ik ben hobby-kok, ik schrijf gedichten en verhalen en ik fotografeer in de natuur. Hobby's zat voor mij!" Chris is nu zeer dankbaar voor het leven. "Als ik 's morgens wakker word, denk ik: ik ben er weer."