Bijna iedereen die voet zet op het terrein van Zorgboerderij Zebrazorg in Vogelenzang voelt het: hier mag je zijn wie je bent. Daarom is het voor beheerders Jacqueline Nijssen (62) en Jos van Bokkum (68) best moeilijk om de plek waar ze tien jaar lief en leed hebben gedeeld, achter zich te laten. “Deze plek heeft de aantrekkingskracht van een magneet.”
Het beheerdershuis wordt dezer dagen hoe langer hoe leger, maar rondom de boerderij gaat alles gewoon zijn gangetje. Kinderen en jongeren met een verstandelijke beperking en/of een zorgvraag voeren en verzorgen onder begeleiding de vele dieren. En dat moet ook, vinden Jacqueline en Jos. “Zebrazorg blijft ook zonder ons doorgaan. De opvolging is goed geregeld. Daar hebben wij heel veel vertrouwen in.”
"Het is heel intensief om hier te wonen. We zijn 24/7 in dienst van de boerderij"
Natuurlijk gaat het ze niet in de koude kleren zitten dat ze de plek waar ze tien jaar geleden neerstreken moeten verlaten. Een paar jaar geleden zeiden ze nog dat ze zelfs met een rollator de boerderij zouden runnen, maar dat gevoel is nu omgeslagen.
Volgens Jos is dat gevoel geleidelijk gekomen. “Het is een totaalplaatje van factoren. We realiseren ons dat we ouder worden. Het is heel intensief om hier te wonen. Twee weken per jaar gaan we op vakantie, de rest van het jaar zijn we in dienst van de boerderij en de dieren, 24/7.” Toen Jos ziek werd en Jacquelines moeder stierf kwam het besef dat het tijd werd om Zebrazorg aan anderen over te laten.
Thuiskomen
Het was in 2014 toen Jacqueline, die locatiehoofd voor jongeren met psychiatrische problemen was, solliciteerde op de advertentie op Facebook. "Er werd een beheerder gevraagd die affiniteit had met zorg." Bij het sollicitatiegesprek in de boomgaard voor de boerderij wist ze: “Dit gaat mijn plek zijn. Hier ben ik thuis. Het moet zo zijn.”
Tekst loopt door onder de foto.
Daarentegen moest Jos, die in de crisisjeugdzorg had gewerkt, er nog wel een nachtje over slapen. “Ik kom uit Amsterdam, een stadsjongen. Voordat ik hier kwam had ik bij wijze van spreken nog nooit een dier aangeraakt.”
Van ezels tot alpaca's
Uiteindelijk werd Jos directeur en nam Jacqueline de bedrijfsvoering onder haar hoede, later ruilden ze van functie. Het team en de activiteiten breidden zich in de daaropvolgende jaren uit. Nu werken er zo’n vijftig mensen van vaste medewerkers, zzp-ers, vrijwilligers en vele therapiedieren. Van ezels, alpaca’s tot paarden, kippen en varkens.
“Alles hier op de boerderij staat ten dienste van een dagprogramma, waarbij jongeren begeleiding en behandeling krijgen. Het gaat verder dan alleen kippenvoeren en knuffelen met honden, hoe belangrijk dat ook is.”
“Er zit een hele methodiek achter, die bijdraagt aan heling. Zodat jongeren weer bij de kern komen van wie ze zijn en zich weer herinneren wat ze te doen hebben in deze wereld”, vertelt Jacqueline.
Tekst loopt door onder de foto.
In al die jaren is Zebrazorg een zelfstandige organisatie gebleven. Volgens het tweetal is dat een voordeel. Onder andere omdat ze daardoor vrij snel kunnen schakelen. “Na corona zagen we bijvoorbeeld dat de druk op jonge meiden enorm toenam. Door snel in te springen op deze problematiek konden we met geld van het Guusje Nederhorst Fonds een speciaal programma voor deze groep starten. Omdat we kleinschalig zijn hoeven we niet over tig schijven te gaan voordat we kunnen beginnen.”
Lief voor elkaar
De laatste jaren heeft Jacqueline veel ingezet op het ontwikkelen van familiewerk, want zo zegt ze: “Een zorgvraag staat niet op zich. Om een kind weer in de wereld te zetten, moeten we de familie, de omgeving erbij betrekken. Hoe kunnen we hen weer met elkaar verbinden en sterker maken, zodat het kind, de jongere het leven weer aankan?”
Tekst loopt door onder de foto.
En hoewel Jacqueline en Jos binnenkort het fort gaan verlaten, blijven deze programma’s overeind. “Het bijzondere is dat iedereen zich met hart en ziel inzet voor deze plek. We zijn bij Zebrazorg lief voor elkaar. Hier lopen jongeren rond met een laag IQ naast hoogbegaafden. Ze weten dat ze op hun eigen tempo kunnen ontdekken wie ze zijn en wat ze te doen hebben op deze wereld.”
Storm 2019
Op de vraag of er naast de vele mooie momenten ook dieptepunten zijn geweest, kijken ze elkaar aan. “We hebben hele ingrijpende dingen meegemaakt, maar daarna volgt er altijd een soort echo. Door op deze momenten ook de deelnemers erbij te betrekken, worden (andere) pijnlijke onderwerpen bespreekbaar gemaakt. We houden pijn niet weg.”
Zo’n echo ervaarden ze bijvoorbeeld na de storm in 2019. Een rij van reusachtige eikenbomen vielen als lucifers om, boven op het net gebouwde natuurlokaal. Jacqueline: “Nog dezelfde avond stond het hele dorp hier te helpen en de volgende dag kwamen aannemers aanrijden die het natuurlokaal weer hebben opgebouwd. Heel ontroerend is dat. Alsof iedereen weet dat dit een belangrijke plek is om voor te zorgen.”
Volgens Jos werkt Zebrazorg als een soort magneet op mensen. “Bijna iedereen die hier een stap op het terrein zet, komt terug. We hebben bedrijven die een dagje komen helpen als teambuilding. Die zien we elk jaar weer.”
Jacqueline vult aan. “Deze plek maakt dat er een enorme bereidheid is om samen de schouders eronder te zetten. Bij Zebrazorg wil iedereen het beste van zichzelf geven.” En dat blijft zo. Ook als Jos en Jacqueline op 30 juni de sleutel van de beheerderswoning overhandigen aan vaste medewerker Leonie.
Meer nieuws uit Haarlem e.o.?
💬 Blijf op de hoogte via onze Facebookgroep Nieuws uit Haarlem en omgeving. Reageer, discussieer en deel jouw nieuws.
📰 Volg de laatste berichtgeving altijd via NHNieuws.nl/Haarlem.
🔔 Download de app en krijg een melding bij belangrijk nieuws uit jouw buurt
📧 Stuur ons jouw tips op [email protected]
✏️ Tikfout gezien? Laat het ons weten via [email protected]