Sportjournalist John Volkers volgt voor NH een groepje Noord-Hollandse atleten op de Olympische Spelen. Judoka Michael Korrel (30) uit Assendelft ging er vol voor: na al zijn berichten te hebben ondertekend met #Korrelvoorgoud verscheen hij vandaag in zijn gewichtsklasse op de tatami. De dag eindigde in teleurstelling, maar Korrel voelt zich in ieder geval wel gesteund door een trouwe schare Zaanse fans.
Al drie jaar stond donderdag 1 augustus rood omcirkeld in de agenda van de Zaanse judoka Michael Korrel. De zesde dag van het olympische judotoernooi van 2024: op die dag ‘zijn’ toernooi. Op het Champ de Mars, juist onder de slagschaduw van de Eiffeltoren, daar zou zijn revanche voor het mislukte toernooi in Tokio moeten plaatsvinden. In het geboorteland van judo werd hij in de eerste ronde uitgeschakeld. Hij zag rood van schaamte.
In Parijs zou het anders worden. Hij won in de Franse hoofdstad tweemaal het meest prestigieuze toernooi uit judoland: het Grand Slam in Bercy, met een lading fanatiek publiek op de tribune. Dat had zich deze keer in het tijdelijke stadion op het exercitieterrein aan de rand van de Seine verzameld. Dag 6, de wedstrijden in de klasse tot 100 kilogram, daags voor de slag van de echt grote mannen, die van plus 100 kilo, met de Franse judolegende Tedy Riner op de tatami.
Uitgehongerd en leeggezweet
Korrel weegt op zijn wedstrijddagen ook meer dan 100 kilo, maar bij de weging was hij, uitgehongerd en leeggezweet, keurig onder die grens gebleven. Hij was klaar voor de dag, die de Assendelver zelf met grote verwachtingen had omkaderd. Zijn berichten op sociale kanalen als Facebook en Instagram ondertekende hij, net als in 2021, met de hashtag #Korrelforgold. Met minder nam hij, ogenschijnlijk, geen genoegen.
De judoka begon de dag met een bye in de eerste ronde. Daarna hoefde hij maar één pot te winnen om door te dringen tot de beste acht. De Arabier Kostojev was zijn tegenstander. De vertegenwoordiger van de Verenigde Arabische Emiraten had hij vorig jaar tegenover zich gehad in de finale van het Parijse Grand Slam. Korrel zegevierde toen, en nu weer, met een waza-ari.
Daarna, uitvloeisel van de loting, kwam hij in de kwartfinale tegenover een reus uit Oezbekistan te staan, Muzaffarbek Turobojev. Hij wist zich op slag verslagen. "De Oezbeek is een kop groter en voor mij een qua stijl dramatische tegenstander." Het werd zijn vierde nederlaag tegen Turobojev, nu in 59 seconden.
Korrel voor brons
‘Korrel voor goud’ diende ‘Korrel voor brons’ te worden. Dat plan pakte ook anders uit. In de herkansing verloor hij in de extra tijd, de golden score, van de Israëliër Peter Paltchik die van de volgestouwde tribunes hartstochtelijk werd aangemoedigd. Daarna was het verslagen sjokken naar de uitgang.
"Paltchik, ik judo al tien jaar tegen hem, vond dat ene moment en wierp mij. Dat is part of the game. Dit is het hoogste niveau van de wereld, hè. Ik sta hier en ik heb het niet waar kunnen maken. Dat ik hier in Parijs twee Grand Slams heb gewonnen, mooi, maar het zijn gewoon momenten. Hier vindt Paltchik zo’n moment tegen mij. Ik had zelf dat moment moeten creëren. Want je begint bij zo’n toernooi allemaal op nul. Je moet het zelf afdwingen. Dat is me vandaag niet gelukt", vertelde Korrel op rustige toon.
Hij wist zich in Parijs moreel gesteund door een schare fans in de Zaan. Hij werd in het voorjaar uitgeroepen tot sportman van het jaar in de Zaanstreek. Vlak voor het vertrek namen burgemeester Hamming en wethouder Slegers een video op om de veertien Zaankanters in Parijs succes te wensen. De groep sportlieden wordt door het organiserende sportbedrijf van de stad ‘de Trots van Zaanstad’ genoemd. Korrel, met zijn Europese titel en tweemaal WK-brons, geldt als een bijzonder talent uit de streek langs de rivier de Zaan, een ware protegé.
Hij had zijn achterban, thuis voor de tv vooral, fier moeten maken. Korrel zei het heel mooi te vinden dat er zo was meegeleefd, maar of hij nou uit Limburg dan wel uit de Zaanstreek afkomstig zou zijn, ‘het resultaat gaat het niet veranderen.’
Zaanse Trots
Mieke Jaapies, zilveren kanovaarster uit 1972, blijft volgens archivaris Jaap Conijn nog steeds de laatste Zaanse grootheid die een opvolger dient te krijgen. Onder de uitgezonden veertien van de Zaanse Trots (volleybalster Anne Buijs is niet meegeteld) zijn tal van kanshebbers op een fraaie medaille. Er wordt vooral gekeken naar de zussen Lieke en Bente Rogge die met het nationale waterpoloteam indruk maken in een ander deel van Parijs. Er is ook aandacht voor Nikita van der Vliet, de cirkelloper van de handbalploeg die donderdag zijn plaats in de kwartfinale afdwong. Grote verwachtingen leven er ook over Yoeri Havik die met Jan-Willem van Schip wereldkampioen madison is op de wielerbaan en eind volgende week zal trachten Zaanstad echt trots te maken.