Sportjournalist John Volkers volgt voor NH een groep Noord-Hollandse atleten op de Olympische Spelen. Deze keer: volleybalster Celeste Plak uit Tuitjenhorn. De power van Plak, een begrip in het internationale volleybal, kon Nederland zaterdag niet redden van een voortijdige uitschakeling op het olympische toernooi.
De Dominicaanse Republiek, een verzameling uiterst krachtige vrouwen uit de Cariben, deed de fiks aangemoedigde formatie van Oranje er bleekjes uitzien en de derde nederlaag (1-3) op de Olympische Spelen lijden.
De Plak-power staat voor de harde klappen, waarmee Celeste Plak uit Tuitjenhorn de bal kan raken. Zij bouwde er een internationale carrière van inmiddels elf jaar op. Haar vader Kenneth Plak, een wereldkampioen kickboksen, verbood zijn dochter op jonge leeftijd op boksen te gaan, op de Muay Thai-variant. Het zou haar, wie haar nu ziet, best goed hebben gepast.
Plak-power
Het meisje van volleybalvereniging De Boemel vond haar weg naar de top van de ultieme teamsport. Nooit kun je, behalve als je van de achterlijn een ace (direct punt) serveert, iets in je eentje in volleybal. Het is voor de een de service ontvangen, de volgende (de aangewezen spelverdeler) verzorgt de set-up en de hoofdaanvaller, dat is Plak op de diagonaalpositie, moet veelal de aanval afronden. De harde smash van de Noord-Hollandse vrouw heeft de handelsnaam Plak-power gekregen.
Dat geweld in de aanvalslijn had tegen Dominicaanse Republiek beter gekund. Celeste Plak sloeg als aanvaller slechts elf punten bij elkaar. Het twaalfde streepje op de scorelijst kreeg ze voor een ace. Na afloop van de wedstrijd was zij als eerste van de speelvloer naar de kleedkamer verdwenen. Ze was, normaal gedrag, ziek van de nederlaag. Ze besefte dat ze binnen 48 uur het olympisch dorp in Saint-Denis dient te verlaten, een vaste regel.
Op verzoek van de media keerde de 1.90 meter lange volleybalster terug. Zij is met haar 28 jaar de routinier van het team. Plak deed met gedempte stem en kalm gemoed verslag van de tegenvallende ochtend. In Parijs dienden de volleybalsters om 9.00 uur aan te treden. Dat was om 5.00 uur uit bed, op tijd aan het ontbijt, goed eten en het lichaam op temperatuur krijgen.
Tekst gaat door onder de foto.
Haar analyse: "Wat ons tegen Turkije (2-3 nederlaag, JV) en Italië (0-3) zo goed heeft doen spelen, was het geloof dat we konden winnen. De overtuiging om door muren te gaan. Die dingen waren vandaag tegen de Dominicaansen niet aanwezig. En daar ben ik zeer teleurgesteld over."
De situatie was dat Nederland van de krappe nederlaag tegen het sterke Turkije (een voorsprong van twee sets werd weggegeven) een beslissende punt voor het klassement leek te hebben overgehouden en dat een zege op de Dominicaanse Republiek (3-0 of 3-1) doorgang naar de kwartfinales had betekend. Een zege van 3-2 zou de ploeg van bondscoach Felix Koslowski de route naar de laatste acht evenwel hebben geblokkeerd.
'Tegenstander wist zich beter aan te passen'
Plak had die rekensom, met een enkele theoretische vluchtroute, aan anderen overgelaten. Ze zei niet eens te weten hoe het precies zat. "Misschien is erover gesproken, maar ik houd me er niet mee bezig. Ik wil gewoon winnen."
Alle berekeningen bleken achteraf materiaal voor de prullenmand. De eerste set werd gewonnen, met 25-22. De start had, in race-termen gesproken, tot een knappe ronding van de eerste bocht geleid. De finish was nog ver. "Maar daarna hebben we die overtuiging niet kunnen doorzetten. De tegenstander wist zich beter dan wij aan te passen."
Ze werd in de vierde set, de zaak was praktisch toch al verloren, pas laat ingezet. Ze maakte op 20-18 en 21-19 twee typische Plak-punten, er kwamen vier Nederlandse setpunten, maar toen stond vervanger Dambrink tussen de lijnen. Jammer, vond Plak, dat zij niet langer energie aan het team had kunnen geven.
Drie dromen
Zij zal de pijn van Parijs snel kunnen vergeten. Haar leven is dat van het drie-vinkjes-bestaan. Plak had, toen ze begon te volleyballen op niveau en zelfs in het walhalla van de sport, Italië, belandde, drie dromen. Die waren op rij: de Olympische Spelen bereiken, voor een Japanse club spelen en tenslotte uitkomen in de Braziliaanse competitie. Ze zijn allemaal uitgekomen.
Celeste Plak speelde acht jaar geleden al olympisch volleybal in Rio, waar ze de Spelen als een 'circus' beleefde. Die ervaring diende haar in Parijs ten goede te komen. In Japan speelde zij twee jaar voor Victorina Himeji. En binnenkort verhuist Plak naar Brazilië, waar ze een contract heeft getekend bij Belo Horizonte.
Daarbij komt dat zij in 2020 een sabbatsjaar nam en toen het voornemen nam zich niet meer te laten opjagen door de verwachtingen van anderen, van de buitenwereld. Teleurgesteld zijn mag, zoals deze zaterdag in Parijs, maar je hoeft niet op de modderige bodem van je gevoel te belanden.
Het is niet gelukt, morgen komt de zon weer op. Zo staat Celeste Plak in het leven. Deze week kan ze bij oma Braas in Tuitjenhorn op bezoek. Moeder Karin gaat lekker voor haar koken. Het relativeert het bestaan van de topsporter.