Als José Straathof uit Alkmaar twee weken geleden op NH leest dat vanaf september een deel van de brievenbussen verdwijnt, kijkt ze vlug op het kaartje of ook haar dichtstbijzijnde oranje bus daaronder valt. Opgelucht haalt ze adem; die blijft voorlopig staan.  

José heeft een zeldzame ontstekingsziekte, wat inhoudt dat ze onophoudelijk last heeft van haar voeten en benen. De ziekte maakt haar afhankelijk: reizen doet ze allang niet meer en voor een afspraak bij het ziekenhuis moet ze uren uittrekken. Door af en toe naar de brievenbus te wandelen blijft ze in beweging, maar vooral in verbinding. Veel kaarten die ze door de oranje gleuf gooit gaan namelijk de hele wereld over.  

Op een druilerige dag in december 2011 besluit José zich aan te melden voor het internationale platform postcrossing. Een concept waarbij mensen over de hele wereld elkaar eenmalig een kaartje sturen. "Het is echt een cadeautje dat je geeft, en je krijgt er ook nog eentje terug."

Toen hun drie dochters uit huis gingen ruilden José en haar man Heerhugowaard Noord in voor Alkmaar. "Omdat er in de stad meer voorzieningen in de buurt zitten. Bushaltes, de bibliotheek, alles verdween daar." Mede door haar ziekte is het belangrijk dat voorzieningen, zoals de brievenbus, op loopafstand zitten. "Die wandelingetjes naar de brievenbus houden mij juist op de been."

Geen buitenlandse tripjes 

De jongste dochter van José, handbalster Tess Lieder, woont in Dortmund, maar José kan daar tot haar spijt niet meer naartoe. "Mijn man gaat er wel heen, die stuurt mij dan foto's." De vakanties van José blijven tegenwoordig binnen de Nederlandse grenzen. Haar vriendinnen houden haar daarom via Polarsteps (een app om je reis vast te leggen) op de hoogte van de hun buitenlandse avonturen. 

Tekst gaat verder onder de foto.

Door Postcrossing gaat José op een andere manier de wereld over, namelijk via haar kaarten. "Vaak promoot ik Alkmaar ook op de kaartjes die ik verstuur. Dan laat ik hen zien dat de stad een soort Little Amsterdam is", zegt ze trots. 

Andersom krijgt ze vaak kaarten die het land van herkomst van de zender typeren, vertelt ze terwijl ze aan de keukentafel gaat zitten. De kaarten heeft ze over haar tafel verspreid. De meesten hebben een fleurige voorkant. Sommigen geven de plaats van oorsprong weer, op anderen staan dieren of een landschap. 

Kaarten met een extra lading

José pakt een kaartje met een kustlijn op de voorkant. Op de achterkant staat enkel de afkomst: Oekraïne. "Deze heeft wel een extra lading", zegt ze. "Ik vraag me dan af waarom er niks op staat. En ik vind het bijzonder dat iemand, ondanks de tragedie daar, de moeite neemt om een kaart op te sturen." 

Een andere kaart komt uit Taiwan, met een flap aan de voorkant. "Deze kaart komt van een schoolklas, dat is toch lief", zegt ze. "Deze voelde echt als een cadeautje, omdat er onder de flap nog een foto staat."

Tekst gaat verder onder de foto.

Iedere keer als José ziet dat er een kaart voor haar onderweg is wordt ze nieuwsgierig. "Zetten ze er iets leuks, ontroerends of moois op?” Ze pakt een kaartje van de stapel met een paard op de voorkant. “Deze is van Simon, uit Amerika.” Op de achterkant staat een Haiku geschreven, iets over de tijd die vertraagt als je een kaart ontvangt. “Als ik dat dan lees denk ik: och Simon, wat lief.”

Momenteel heeft José even een postcrossing-pauze, maar vanaf het najaar wil ze weer om de week een kaart versturen. "In de koude dagen is het leuk om iets te sturen en te ontvangen, en dan kom ik toch even buiten."