Het is gelukt! Ondanks de barre weersomstandigheden is Stef Langedijk uit De Weere er samen met nog 6 andere mannen in geslaagd het Paalzitten in Lambertschaag te voltooien. Vrijdagmiddag klommen ze op de paal, zondagavond mochten ze er na ruim 52 uur van af. "Dit was de laatste keer."
Een weekend lang op een paal. Voor veel mensen een weinig plezierige gedachte, maar in Lambertschaag is dit al ruim een halve eeuw traditie. Ook dit jaar meldden zich weer inwoners uit Abbekerk en Lambertschaag - en in het geval van Stef ook uit De Weere - aan voor het evenement. NH volgt deelnemer Stef Langedijk het hele weekend, ook tijdens de laatste dag.
Zondag 8 uur: Stef zit nog steeds op zijn paal. Ook na een tweede - heftige - nacht, waarin de wind nog maar eens extra aanzette en de deelnemers geregeld werden getrakteerd op een fikse bui. "We zitten nog met zeven man. Er zijn er al een paar weg, vanochtend is er ook nog iemand afgestapt. Vorig jaar gaf maar één deelnemer op, nu al veel meer."
De weersomstandigheden maken de ruim 52 uur op een paal, zonder slaap, nóg zwaarder. "Nu regent het ook weer en die wind is echt niet te doen. Plassen is heel lastig en de parasol waar we onder zitten, vliegt of weg of binnenstebuiten. Het was vannacht echt afzien. Wat duurt zo'n nacht dan lang."
Het had niet veel gescheeld, of hij moest verder zonder buurman Jim. "Ik moest hem vannacht echt wakker houden, want hij dreigde steeds in slaap te vallen. Het was kantje boord, maar hij zit er nog. Je moet elkaar er een beetje doorheen slepen."
Zondag 13.30 uur: Op het veld waarop de paalzitters uitkijken is een volleybaltoernooi gaande. Alles om voor wat afleiding te zorgen. Maar de aandacht van Stef z'n buurman Jim krijgt het niet. Hij dommelt weer in. 'Jim, Jim!', klinkt het luid vanuit de kant. Stef spuit zijn kompaan nog maar eens met een waterpistool in zijn gezicht. Jim is weer wakker. "Doe maar een kop koffie", klinkt het.
De wind jaagt agressief over het terrein, waar de zeven overgebleven deelnemers op hun paal zitten te lijden. Zelfs de immer opgewekte Stef krijgt het zwaar. Hij heeft een paar broeken aan, een warme trui en een petje op. Even de benen strekken is vanwege de wind lastig. Bang dat hij is om van de paal te vallen. Dan zouden alle inspanningen voor niets zijn. "Het is 'nog maar' zeven uur, maar dat is evengoed nog bijna een werkdag... Ik ben blij als het zover is."
Inmiddels heeft het aankondigingsbord van het Paalzitten de strijd met de wind al moeten opgeven.
Tekst gaat verder onder de foto.
Zondag 20.36 uur:
Het moment is daar. Stef wordt met nog 6 anderen van de paal gehaald. Ze hebben het gehaald en worden in Lambertschaag door vrienden en familie als helden onthaald. Er zijn bloemen en er volgt een rondje door het dorp op de platte kar. "Er is meer ontlading dan vorig jaar, toen ik ook meedeed", zegt Stef. "Nu waren de omstandigheden zo bizar, met al die wind en regen. Je hebt het gevoel dat je er meer voor moest doen. Je zat er zeker 's nachts echt niet voor de lol."
Buurman Jim heeft het ook gehaald. "Toch fijn dat je elkaar kunt helpen. Lopen gaat nu even lastig, omdat ik het hele weekend gezeten heb", zegt Stef vlak nadat hij van de paal is. "Ik ga nu thuis even douchen en dan nog even naar de feesttent. Daar worden we gehuldigd. Daarna ga ik lekker naar mijn bed, Hoeveel geld ik dit weekend heb opgehaald, weet ik nog niet. Maar het kan wel richting de 4.000 euro lopen. Hoeveel het precies is, krijgen we later te horen. Toch denk ik dat dit mijn laatste keer was. Het was echt afzien."