'Zaanse' Oekraïners werken, spreken Nederlands en vinden liefde

Ongeveer vier maanden na het uitbreken van de oorlog in Oekraïne betrekken de eerste Oekraïners het oude opgeknapte gebouw van de school Et Buut. Eén van de bewoners is Iryna Zhuraval. Ze leert Nederlands en voelt zich al redelijk thuis. Ze heeft zelfs een Nederlandse vriend.

Iryna komt uit Kamjanske, een kleine stad in de buurt van Dnipro. Er wordt op dit moment niet hard gevochten. "Maar soms vallen er bommen in de buurt", zegt ze verdrietig. Elke dag maakt ze zich nog zorgen: haar broer vecht in het leger en ze heeft vaak contact met hem.

Tekst loopt door onder de foto.

Ze leert nu Nederlands en voelt zich al redelijk thuis. In gebroken Nederlands vertelt ze: "Dit is een mooi land met aardige mensen. Ze zeggen vaak 'goedemorgen' of 'goedemiddag', terwijl ik ze niet eens ken. En Nederland zorgt goed voor ouderen."

Thuis was ze directeur van een basisschool. Ze hoopt dat als ze de taal onder de knie heeft, ze hier ook iets met kinderen kan doen. "Ik houd van ze, ik weet hoe ik met ze om kan gaan."

Tekst loopt door onder de foto.

Dat wil niet zeggen dat ze geen moeite had om te wennen. Neem nu ons zorgstelsel. In Oekraïne is het gebruikelijk om sneller naar een arts of het ziekenhuis te gaan dan hier. "Ik snap het niet, voor alles krijg je hier paracetamol!"