Nog meer zorgen om dolfijn in Noordzeekanaal: "Frustrerend als iemand er met een speedboot omheen jaagt"

Annemarie van den Berg van SOS Dolfijn wordt zoetjesaan radeloos. De dolfijn die begin juli voor het eerst in het Noordzeekanaal werd gespot, heeft nog altijd niet de moed gevonden om door de sluizen te zwemmen, weg van het brakke water. 

Dat het niet goed gaat met het zoogdier, dat in zout water thuishoort, is duidelijk. Bij die frustratie telt Van den Berg sinds kort ook mensen op die het dier onnodig veel stress bezorgen.

Dood door stress

"Om de dolfijn aan de andere kant van de sluizen te krijgen zou je 'm erdoor kunnen jagen", vertelt Van den Berg. "Maar walvisachtigen gaan makkelijk dood wanneer ze te veel stress ervaren. Laatst observeerden we het dier weer en toen was iemand in een speedboot om het dier heen aan het 'jagen'. Misschien met de beste bedoelingen, maar voor ons als hulpverleners is het héél frusterend, hierdoor schiet het dier juist in de stress. We hebben dan ook de politie gebeld."

De speedboot verstoorde de dolfijn niet lang. Toen de waterpolitie ter plaatse was, bleek de boot verdwenen. Van den Berg: "Gelukkig zijn de meesten mensen respectvol naar het dier toe. Ze melden de aanwezigheid van het dier bij ons. Hoogstens zeilen ze erlangs, maken een filmpje of delen de locatie. Dat is fijn."

Één kans

Het dier pesten zorgt niet alleen voor stress, het kan de uiteindelijke redding ervan ook in de weg zitten.

"Als we besluiten het dier door de sluizen te jagen, dan hebben we maar één kans. Alle boten moeten zich in een bepaalde positie bevinden en de sluizen moeten open staan. Wordt het dier meerdere malen met boten getreiterd, dan onthoudt hij dat en zal misschien een andere kant op schieten. Daarom maakt het me een beetje boos als zo'n speedboot eromheen vaart."

Mensen in een speedboot zijn waarschijnlijk nog de minste van Van den Bergs zorgen. "Het dier hoort niet in het Noordzeekanaal. Er zit ongetwijfeld vis, maar is er voldoende van het soort dat hij eet? Daarnaast is de dolfijn gewend aan zout water met een percentage van 35 promille, in het kanaal is het water brak."

SOS Dolfijn ziet dat walvisachtigen na twee tot drie weken (huid)klachten krijgen, wanneer ze in brak water rondzwemmen. "Die laat dan los, dat is een serieus probleem."

De stichting monitort het gedrag van het dier zo veel mogelijk en legt alle beelden van de dolfijn naast elkaar, daarmee wordt geprobeerd in kaart te brengen of het dier vermagert. "Hij is actief, maar is soms ook onrustig en zwemt dan heen-en-weer. Het dier beseft zelf ook wel dat hij in een gebied zwemt waar hij niet thuishoort en wíl naar de andere kant van een sluis. Het probleem is dat hij dat heel eng vindt, zo'n lange metalen tunnel en alle schepen die er varen."

Spelen met boeien

Met de tuimelaar die vier jaar geleden werd gespot, was de reddingsactie een stuk minder stressvol. "Die was gericht op mensen en hield van kleine snelle bootjes, hij speelde met boeien. We lokten dat dier toen met alles wat hij leuk vond naar het zoute water." Zo speels is deze dolfijn niet. "Hij heel schuw, lokken is daarom geen optie. Hij komt niet bij mensen in de buurt en heeft geen aandacht voor ons."

Aan de stichting wordt soms geopperd dat 'ze een band met de dolfijn moeten opbouwen', vertelt Van den Berg. Net als met de tuimelaar. "Waarom zou hij mij als nieuwe vriend willen? En al probeer ik het toch: een band opbouwen duurt maanden en dat is veel te lang."

Machteloos toekijken

Voorlopig bekijkt SOS Dolfijn de situatie met angst in hun lijf. "We zijn bang dat hij bijvoorbeeld door het gebrek aan voedsel verder verzwakt en dat we het dier uiteindelijk dood aantreffen. Daar heb je als hulpverlener dan wekenlang machteloos naar gekeken."