Charlotte helpt al 2,5 jaar Oekraïense vluchtelingen: "Eerste baby rent al rond"

Gelijk nadat Oekraïners naar Nederland vluchtten, meldde Charlotte zich overal aan voor vrijwilligerswerk in de gemeente Medemblik, omdat ze graag wilde helpen. Nu, zo'n 2,5 jaar later, is er veel veranderd. De oorlog domineert niet meer het dagelijkse nieuws en dat merken ze ook bij de opvang in Andijk, waar zo'n 95 mensen verblijven.

Minder vrijwilligers, maar harde kern staat altijd klaar

Zo zijn er minder vrijwilligers dan in het begin. Maar, zo benadrukt Charlotte ook gelijk, de harde kern staat nog steeds altijd klaar. "Er hoeft maar iets nodig te zijn en dan staan de vrijwilligers nog steeds klaar. Het is een vrij kleine, harde kern, maar die zijn nog steeds actief. Gelukkig wel!"

Ze wijst naar het terras, buiten naast de openbare ruimte in het verzorgingshuis. "We hebben vanuit de stichting onlangs het terras opgeknapt. We hebben nieuwe tuinsets gekocht. En dan vraag je of er een vrijwilliger is, die even komt helpen met monteren. Nou, dan komt er meteen één vrijwilliger en komen er tien bewoners om te helpen. Zo creëer je weer een fijn plekje waar mensen kunnen samenkomen." 

Tekst loopt door.

In de tijd dat ze nu bezig is, is er veel gebeurd. "Er zijn hier inmiddels al vier baby's geboren. Ja, dat is wel heel mooi. Ik weet nog dat het eerste kindje hier geboren werd. We hadden de vlaggetjes klaar en waren allemaal in spanning aan het afwachten tot de baby kwam. En nu rent die hier inmiddels door de opvanglocatie. Dan kun je zien hoe snel de tijd gaat."

Zelfredzaam

De Oekraïeners worden steeds zelfredzamer. "In het begin liepen de eerste groepen die hier aankwamen, ontzettend vast. Ze zaten vaak een tijdje zonder geld. Mensen hadden amper spullen, waren soms echt verloren."

Charlotte vertelt het verhaal van een moeder die met haar twee kinderen naar de opvang kwam. "Na twee weken kwam ze naar mij toe en zei: 'Ik schaam me heel erg dat ik het moet vragen, maar kun je misschien ondergoed voor me kopen? Want ik heb alleen de kleren waarin ik gevlucht ben.' Dus dat hebben we toen gelijk geregeld. Je kunt echt het verschil maken op dat moment. Met die mensen heb ik ook nog steeds contact, dat vind ik heel mooi."

'We hebben hier ook een Gamma in de buurt'

Maar ook bij kleine dingen was hulp in het begin nodig. Lachend geeft Charlotte een voorbeeld. "Op een gegeven moment ging iemand naar de Gamma, maar wel helemaal in Amsterdam. Toen zei ik: 'Maar die hebben we ook gewoon hier in de buurt, hè'. Maar nu kan 90 procent van de bewoners alles zelf regelen."

Daardoor is er rust bij de opvang. Kinderen gaan naar school en veel volwassenen hebben een baan. Steeds meer dingen regelen ze gewoon zelf. "We krijgen ook steeds minder hulpvragen. Meubels kopen ze bijvoorbeeld zelf via Marktplaats en onderling wordt het vervoer geregeld."

Tekst gaat verder onder de foto van de opvanglocatie Sorghvliet in Andijk. 

Dat alles steeds meer op orde is, maakt dat de Oekraïense vluchtelingen ook steeds meer kunnen nadenken over hun toekomst. Waar het eerst vooral een zoektocht was, is het nu steeds meer de vraag of en wanneer ze ooit kunnen keren naar Oekraïne.

Toekomst onduidelijk

"Het ene moment denken ze: we willen hier blijven. Maar sommige mensen overwegen om naar een ander land te gaan, omdat die goede regelingen hebben. Het liefst zouden ze natuurlijk allemaal teruggaan. In hoeverre dat realistisch is, dat is per persoon afhankelijk. Ik hoop dat ze zich aan het voorbereiden zijn op een nieuwe toekomst, of dat dan in hun eigen land is of elders."

Al legt Charlotte ook uit dat de Oekraïense vluchtelingen niet altijd het achterste van hun tong laten zien. "Het zijn harde werkers me een goede mentaliteit. En ze zijn bikkelhard. Het is niet zo dat ze allemaal met hun ziel onder de arm lopen."

Uitgenodigd op bruiloft buurtbewoners

Ondertussen is ook de band met de buurt steeds hechter geworden. Want in de andere delen van het verzorgingstehuis wonen ook ouderen. "Vorig jaar is er hier een stel getrouwd. Die hebben ook Oekraïense bewoners uitgenodigd op hun bruiloft. Die verbinding is heel mooi om te zien."

Na de afgelopen 2,5 jaar roemt ze vooral de mentale veerkracht van de Oekraïense vluchtelingen. "Dat ze ondanks alles zo snel mogelijk aan het werk gegaan zijn, zodat ze niet afhankelijk waren van financiële steun van de overheid. Ze houden hun hoofd recht en vinden altijd de kracht om door te gaan. Iedere dag opnieuw. Het is die kracht waardoor ik mij met zoveel plezier al 2,5 jaar voor deze groep mensen inzet."