De lange armen van Maartje Keuning moeten waterpolosters aan het brons helpen

In de La Defense Arena, een reusachtig indoorstadion in het hart van Parijs, polode Maartje Keuning uit Stompetoren dinsdagmiddag met haar nationale team uiterst solide naar de halve finale van het olympische toernooi. Waar sommige speelsters opwinding voelden, omdat zij wisten dat popster Taylor Swift daar in mei het publiek had betoverd, was de Noord-Hollandse waterpoloster de rust zelve. Zoals het hele team vertrouwde zij op het sterke vierde kwart in de kwartfinale tegen Italië. Zo pakte het uit: Nederland won met 11-8, een reusachtige marge voor wie de oude nek-aan-nek duels uit het verleden in herinnering roept.

Keuning speelde liefst 24 minuten en 54 seconden mee in de wedstrijd (32 minuten zuivere speeltijd) en is een gedreven kracht die vorige week, in het groepsduel tegen China, het opvallendste beeld uit de tv-samenvatting haalde. Op de verjaardag van haar vader Kees (‘man zonder zwemdiploma’) had dochterlief een ‘truc speciale’. De bal viel na een lange pass van achteruit tussen haar en de Chinese keepster Shen. Keuning zette aan, tipte de bal met links omhoog en wipte het veelkleurige ding met rechts over de doelvrouw heen. Het leek een volleybalopslag. Ze moest er na afloop voor de camera van de NOS over vertellen. Ze vond het best gewoon.

Stompetoren

Het waren de lange armen van de jonge vrouw uit Stompetoren die haar zo van dienst waren. Om die armen is het ooit begonnen bij de scouts die waterpolotalent in Nederland volgen. "Wij noemen het uitschuifarmen. Handig voor de onderschepping in de verdediging en dan een snelle uitbraak", vertelde Maartje op een rustige dag in de olympische voorbereiding.

Door haar jongere broer ging zij, het meisje dat tot dan in de manege rondhing, op waterpolo. Maartje Keuning was 12 en ging voor Aquawaard in Heerhugowaard spelen. "Mijn vader en moeder waren niet van die sport. Mijn broertje wel." Het beviel. Ze viel snel op. Ze was lang. Nu is ze 1.82, daarmee de langste van het nationale team.

Het was van Aquawaard door naar DAW in Alkmaar en vervolgens, ze was 14, naar De Ham, een eredivisieclub in Krommenie, de Zaan. Als je goed wilt worden in waterpolo is dat een normale stap. "De Zaanstreek is het waterpolohart van Noord-Holland. Daar moet je zijn om goed te worden. Om beter te worden. En dat wilde ik graag", is haar conclusie van nu. Ze ging spelen voor ZV De Zaan, de topclub uit die waterrijke streek.

Nationale ploeg

Keuning kwam in beeld bij de nationale ploeg via de jeugdselecties van de zwembond KNZB waar waterpolo onder ressorteert. Ze was 15, toen ze zelf verwachtte af te vallen voor het Europees jeugdkampioenschap (EJK) in Istanboel. Ze ging mee. Het was het begin van een rit die, nu elf jaar later, nog steeds doorgaat.

Er was, in 2017 en 2018, een verblijf van anderhalf jaar op Hawaii, het eiland in de Stille Oceaan. Dat ging zo: "Scouts van die Amerikaanse universiteiten kijken rond op die jeugdtoernooien, de EJK’s en WJK’s. Via via word je dan benaderd, voor een scholarship, sport en studie combineren. Ik werd gevraagd door de University of Hawaii. De Rogge’s, Lieke en Bente, waren in Arizona. En Kittylynn Joustra heeft in Berkeley gespeeld. Meerdere meiden uit ons team hebben die Amerikaanse avonturen beleefd. Honolulu-Los Angeles was zes uur vliegen. Dan speelden we in een week tijd zoveel mogelijk wedstrijden. Apart hoor."

Ze is nog steeds enthousiast over die jaren in de VS. "Hawaii was geweldig voor mijn Engelse taalontwikkeling en je bent heel erg op jezelf aangewezen in het buitenland. Dan word je heel snel volwassen. Surfen, als ik er tijd voor had, dat was met recht training. Dat peddelen op zo’n plankje, dat zorgt echt voor verzuurde armen."

Door naar Spanje

Sinds 2020 is Keuning professioneel waterpolospeelster in Spanje. Ze speelt samen met gelouterde landgenoot Sabrina (‘Sab’) van der Sloot voor de topclub CN Sabadell, een sportorganisatie met dertigduizend socios. In 2023 en 2024 veroverde de grootmacht uit Barcelona de Champions League.

In Parijs liggen de Nederlandse vrouwen donderdagmiddag (14.35 uur) tegenover hun Spaanse teamgenoten Bea Ortiz, Judith Forca en Maica Garcia Godoy, een reuzin van 1.88 en 90 kilo, zeer gevreesd door de Nederlandse ploeg. De inzet is de finaleplaats van zaterdagmiddag, de strijd om het goud dat in 2008 in Beijing aan Nederland toeviel.

Uit die tijd stamt de begeestering voor het hoogste bij Keuning. "De meiden van 2008 zijn onze voorbeelden en inspiratie. Als je de beelden terugkijkt, krijg je nog steeds kippenvel. Het zijn beelden die echt in ons hoofd geprent staan."

Op jacht naar nieuw goud

Ze zijn op jacht naar dat nieuwe goud met een nieuw team en een nieuwe staf. "Eva, officieel Evangelos Doudesis, is de nieuwe coach, de oude assistent van Arno Havenga, onze vorige bondscoach. Er zijn nieuwe meiden gekomen, jonkies. Sommigen stoppen na zo’n olympische cyclus. Anderen die eerder zijn afgevallen, zoals Bente Rogge, komen dan toch weer terug. Er blaast een nieuwe wind door het team."

Dat team werd in 2023 wereldkampioen en dit jaar Europees kampioen. Maartje Keuning, wereldburger, weet dat haar dorp Stompetoren meeleeft. Haar broer vertelt ervan. "Ze houden me via een Facebook-site in de gaten. Leuk hoor."